*Et hæc quidem adeò certa videntur, vt
dubitatio circa illa esse nequeat, nisi apud eos, qui
claudere sibi oculos voluerint, vt non adspiciant
meridianam lucem veritatis. Quibus aliud irre
fragabilis roboris
argumentũargumentum accedit. Rogo enim
vnde habeant pecunias istas, quas Religiosi tribuunt? Si intra Conuentus habitant, quæ adquirunt, illorum sunt, neque possunt adquisito iure
à Prælatis spoliari. Si extra Conuentus, & per
loca vagantes, in quibus auri & argenti sunt fodinæ, ad aliquem solent Conuentum pertinere;
vnde eadem de illis, quæ de prædictis ratio est. Si
ad nullum: filiationem tamen in Prouincia habent, vnde Prouinciæ adquirunt, pro quo apud
eas specialia erant statuta. Aut doctrinarij sunt;
& tunc quidem sicut applicari Conuentui possunt, quæ supersunt, iuxta dicta
Titulo 17.
num.
57.
& 58. ita & offerri Prælato. Sed ille sic oblata religiosè debet expendere, neque applicare sibi,
sed necessitatibus Prouinciæ subleuandis, quia
earum est Caput, & illum non debet necessarium
influxum denegare. Neque excusationi locus ex
eo quòd in Hispaniâ etiam necessitates sunt, &
quidem magnæ, quibus vt subueniatur, cùm idem
corpus Religionis sit, videtur charitas imperare.
Nam cùm necessitates Indicarum Prouinciarum
de proximo vrgeant, illis debet potiùs ab iis consuli, qui earum gubernationem pro bono ipsarum solummodò susceperunt. Pro quo videri
potest Bassæus verb.
Paupertas Religiosa, num. 13.
vbi alios adducit. Contra quam obligationem
non erit si aliquando subsidium nonnullum in
Europam transmittatur, pro necessitate aliqua Conuentus Ordinis non vulgari, siue virorum sit,
siue fœminarum; qualis illa, de quâ ante annos
non plures Regiâ est auctoritate conscriptum, vt
Monialibus Teresianis Couuentus Culagurritani
eleëmosyna in Peruuio
quęrereturquæreretur, quarum tanta
erat indigentia, vt pro emendo oleo, quo lampas ante altare maius arderet, copia non suppeteret.