*Secunda ratio, propter quam alicui forsan
videbitur posse iustificari
pręfatampræfatam Religiosorum
praxim, illa est, quòd ita erga Religionem affectus, vt legitimam illi neget suam aut aliàs obuenientia bona, ad illam aptus non appareat: eam
enim non diligit, siquidem amare est velle bonum
: non ergo amat, qui bona negat: sine amore autem nihil sperari de illo potest, in eius commodum recursurum. Sed hæc quidem ratio nullius momenti est: satis enim amare Religionem
Negatur, & clarè demonstratur
conuincitur, qui se ipsum illi donat, & inter eius
vult membra numerari. Vt autem bona sua non
tribuat, subesse aliquæ rationabiles caussæ possunt: vnde & experientia docuit eos, qui bona
sua Religioni donarunt, non fuisse semper eidem
meliores, quia obseruantiam non ita vt censum
prouexerunt, & vt D. Bernardus dixit, vel quisquis est Auctor sermonis de decem Virginibus,
Mirabilem fecerunt conuersionem, sed non conuersatio
nem. Prætereà; si ratio dicta considerationis alicuius esset, immeritò Sacri Canones prohibuissent necessarias istas donationes, quandoquidem
non dantes eo ipso inepti ad Religionem habendi
sunt; & dantes, tali amoris significatione sufficientiam talenti ad vocationis
suęsuæ effectum complent.
Immò quemadmodum Religionibus, paucis exceptis, in quibus est nostra Societas, ab Apostolicâ
Sede indultum est, vt in iure Religiosi Professi
succedant, & sic legitima Monasterio obueniat
:
ita & consequenter videbatur statuendum, vt
Religiosus legitimam suam Monasterio secum afferret, sicque & se & sua pariter daret, atque eo
pacto filialem affectum erga futuram matrem testaretur.