*
ADducta pro theorematis hujus
modi probatione S. Isidori Pelusiotæ præclara sententia, quæ
sic habet
: Imperiorum robur ac
firmitas;
Dei amicitia est. Ex
lib. 1.
Epist. 299.
In quem locum cùm incidisset unus ex Nostris
Sacerdos, neque junior, neque illitteratus,
hæsit, & me adijt, ut scandalum pænè passo
|
intelligentiæ opportunum adminiculum admoverem. Sic enim ibi legerat:
Impiorum robur &c. Qua impia assertione nihil esse impium magis potuit. Et fuit ille enormis typographiæ error, non habens ita obviam correctionem, ut experientia docuit: ex qua & alijs
juxta
superiùs dicta, evincitur errorum adnotationes in calce Operum esse perutiles, quidquid
nonnulli obsistant suo in placito relinquendi,
& communi bono, ac Scriptorum honori, &
commodo consulendum. Et ubi de erroribus
agitur, ipsum, in quo sumus, S. Rosæ Peru
vianæ Festum, animadvertendum admonet in
Oratione Officij clausulam, seu conclusionem
corrigendam. Cùm enim dicatur ibi:
Christi
bonus odor esse mereamur, non addendum,
Per
eumdem D. N. &c.
Sed Qui tecum vivit, & regnat &c. Sic enim in similibus & usus, & leges
sacræ admonent faciendum. Sic in Oratione
Octavæ Nativitatis, & Epiphaniæ,
Vt per eum,
quẽquem similem nobis foris agnovimus, intus reformari
mereamur, Qui tecum &c. In Oratione Tridui
Hebdomadæ sanctæ,
Respice, quæsumus Domine
&c. In Oratione S. Stephani, Vigiliæ S. Joannis Baptistæ. Et cùm ante annos aliquot in
Oratione S. Catharinæ Virginis & Martyris
haberetur
Per eumdem &c. jussum est ut reponeretur,
Qui tecum &c. & in Rubrica quidem
Missalis 9. §. 17. ita præscribitur: Si Oratio
dirigatur
ad Patrem, concluditur, Per Dominum
nostrum &c.
Si ad Filium, Qui vivis & regnas
cum Deo Patre &c. Si in principio Orationis fiat
mentio Filij, concluditur, Per eumdem Dominum
nostrum. Si in fine Orationis ejus fiat mentio, Qui
tecum vivit &c. Atqui in Oratione S. Rosæ ita
accidit, ut vidimus. Unde & mirari licet quomodo in Oratione Dominicæ
PalmarũPalmarum,
quęquæ &
in principio & in fine mentionem continet
Filij, non ita ut præscribitur factum inveniamus; sicut & in Oratione S. Ludovici Regis,
cujus extrema verba,
Regis regum Iesu Christi
Filij tui facias nos esse consortes. Quod quidem
adnotasse, alicujus momenti visum est, quia ex
hujusmodi observationibus aliqua solent in
divino Officio meliorari: quamvis non is sim,
cujus observationibus tantùm sit roboris, ut
id, quod de alijs possit zelus iste sibi fiducialiter pollicere. Sed valeat ille quod possit,
erunt fortè alij, quibus sensus idem, & pro majori auctoritatis pondere sperare liceat, & cura adhibita comparare. Et post hæc quidem
scripta id quod circa Orationem S. Ludovici à
me desideratum, suprema esse auctoritate dispositum lætissimus deprehendi.