IN sacratioribus versatur ille:
unde & dignior ut circa ipsum fusiori
calamo procedamus. Sed ad multa attenti, quæ pro brevitate militant, ut divinæ dispositioni placuerit Scriptiunculæ hujusce labor ad
extrema suo cum Auctore properans temperandus. In eo sum mense,
Iulio inquam, in quo Anno præterito inchoata illa; & cùm de viribus
non adeò fiderem, placuit illi, à quo omne datum optimum, & omne donum
perfectum,
verè patre luminum,
ut ita fluxerint dies, quòd ex eis nullus labori
incommodus, cùm fuerit continuus, ut non contemnenda persuasum mihi habeam conjectura, desiderium meum pro ejus gloria, & publica utilitate concertans, minimè displicere. Sit ille in æternum benedictus, cui dicere profundißima animi demißione, & inter Recognitiones, quas verso, recognitione gratißima, & possum, & debeo: Tamquàm prodigium factus sum multis: & tu adjutor fortis.
Psalm. 70.
v. 7.
Vnde & quod præcedit: In te cantatio mea semper,
sicut & quod sequitur: Repleatur os meum laude: ut cantem gloriam tuam, tota die magnitudinem
tuam,
v. 8.
Vbi & quod statim additur perpendendum: Ne projicias me in tempore senectutis: cùm defecerit virtus mea, ne derelinquas me.
v. 9.
Quæ
quidem jam senem protulisse Davidem affirmat Cardinalis Bellarminus:
& tunc se fatetur ille prodigium, quia componendis & canendis aptus erat carminibus:
cùm tamen
Septuagesimum annum ætatis aut expleverit tantùm, aut non multùm superarit, de quo
P. Salianus Tomo 3. An. 3020. n. 6.
ante vitæ extrema: frigore invalescente prostratus. Cùm ergo sic caneret, se agnoscebat, & fatebatur esse prodigium:
unde &
gratus beneficijs tantis, pro gratiarum actione cantionem dicebat fore perpetuam: In te
cantatio mea semper.
Nec qualicumque contentus, ejus plenitudinem exorabat: Repleatur os meum laude.
Adjutoris inquam fortis, & eatenus prodigialis. Circa quæ
sic Titelmanus: Ut autem gratus tibi esse valeam pro tanta tua erga me sol
licitudine, peto, ut os meum repleas laude, ut medoceas per illuminationem & eruditionem internam Spiritus tui, quomodo te dignè laudare
queam: ut cantare possim magnificentiam gloriæ tuæ, & jugiter omnibus
diebus vitæ meæ canticis & Psalmis valeam celebrare magnitudinem
tuam, secundùm quam per omnia verè es maximus.
Hæc ille. Et quid ad
hæc parvitas mea? Hæreo circa applicationem Octogenario major trium ferè annorum
excessu. Dicant alij quod velint. Vnum illud mihi Vatis supremi studium in votis est, ut
pro beneficio prodigiali sim in gratiarum actione prodigium, labori insistens ætate in præfata, sicut ille in sua perpetuus Canticorum & Psalmorum artifex insistebat. Neque
studium dictum sine timoris stimulo transigendum ad quem spectat illud: Ne projicias
me in tempore senectutis, &c.
Circa quod adductus Scriptor sic locutus Paraphra|
stes pijßimus & elegantißimus: & postquàm à puero mei semper sollicitissimam gessisti curam, noli, quæso, pati, ut in ætate pleniori, aut etiam
jam deficienti, à te aberrem, atque à tua gratia excidam: qui me tantopere in tuo servitio confortasti, cùm essem valido & vegeto corpore, ne
patiaris me (quæso) à te aberrare, ac te relinquere in tempore senectutis,
quando deficere incipiet virtus mea. Esset enim id prorsus abominabile,
si ego (quem semper à puero tanta cura in tua servitute custodisti) in ætate
tandem deficiente delirare incipiens, à tua servitute me separarem, sicque
à te, & tua gratia derelinquerer.
Sic Vates, sic dignus Vatis Interpres, sic ego,
ut ad rem iam.
