Avendaño: Thesaurus Indicus - The School of Salamanca

back | | continue

SECTIO VIII.

SECTIO VIII.

Circa necessariam approbationem ad audiendas Confessiones pro Regularibus in Indijs, de qua & Parte 1. Sectio 6. nouioris Scriptoris sententia; discussa cum generali doctrina.

Circa necessariam approbationem ad audiendas Confessiones pro Regularibus in Indijs, de qua & Parte 1. Sectio 6. nouioris Scriptoris sententia; discussa cum generali doctrina.

175

*IS est Fr. Antonius à Spiritu Sancto, qui

Regularem semel approbatum, manere talem pro toto orbe affirmat Fr. Antonius à à Spiritu S. multos allegans.

in Directorio Regularium. Tract. 2. Disputat. 2. n. 13. affirmat probabile esse Regularem approbatum in vno Episcopatu iuxta formam Tridentini, manere approbatum pro toto orbe, & nulla alia indigere approbatione pro alio Episcopatu: nam ita concessit Clemens VII. Minoribus, & Sixtus V. Presbyteris Oratorij in Bulla, Decet Romanum apud Bordonum Tomo 1. Resolut. 6. n. 2. & docent Celotius, Corduba, Præpositus apud Dianam Parte 6. Tract. 7. Resolut. 59. Coninck, quem refert Vrbanus Tract. 2. dist. 2. Sect. 1. Regula. 5. fol. illi 216. Baunij Parte 1. Truct. 4. Quæst. 4. Mancius, MetinaMedina, Henriquez, quos refert & sequitur Martinus à S. Ioseph fol. ipsi 547. Trullench in Praxi Sacramentorum Disp. 8. Dub. 7. n. 57. Amicus Disput. 15. de Pœnitentia Sect. 3. n. 123. Antolinez, Leander à Murcia, & probabilem putat Leander à Sacramento, quos refert Diana Parte 10. Tract. 12. Resolut. 23. Licet contraria probabilior, quæ & communis sententia, sit, vt citatus Diana Parte 6. Tract. 7. Resolut. 79. & Parte 10. loco citato affirmat.

176

*Sic cùm præmiserit, subdit non obstare

Non obstare Declarationem Vrbani qui approbationem tantum exigit.

Declarationem Vrbani VIII. apud Dianam & Lezanam, seu Constitutionem, in qua videtur contrarium definiri: Nam Pontifex ibi tantùm reuocat priuilegia generalia absoluendi sæculares absque approbatione & examine Ordinarij: vnde non loquitur in nostro casu, in quo supponitur approbatio ob vno Episcopo secundùm formam Tridentini. Et licet Diana Parte 10. Tract. 14. Resolut. 23. contendat hanc sententiam non esse pro

Nec Breue Bulla Innocentij X quia in casu particulari tantùm procedit.

babilem propter Bullam Innocentij X. in caussa Angelopolitana. An. 1648. in qua ad Nonum Dubium respondet Regulares in vna Diœcesi approbatos nequaquàm posse in alia Confessiones audire sine approbatione Episcopi diœcesani; fallitur ipse Diana, nam huiusmodi Bulla, quam etiam refert Lezana in Consilijs Cons. 40. n. 110. vel nihil probat, siquidem in illa tantùm postulatur approbatio ab Episcopo, vt intuenti patebit: vel dato quòd loquatur de quolibet diœcesano, vt contendit Diana, hoc tantùm procedit de Episcopatu Angelopolitano in Indijs Occidentalibus ad sedandas lites & scandala ibi inter Episcopum & Patres Societatis subortas. Ita Lezana in Consilijs suprà n. 113. Vnde nostra sententia (sic ille loquitur) adhuc probabilis est sicut anteà, & non improbabilis, vt contendebat Diana: nam illud Breue Innocentij nihil eis, saltem in his partibus (in Lusitania scribebat) præiudicat. Sic ille.

177

*In quo quidem illud minùs Consequens

Minus apte locutum circa sententiam, quam dicit suam.

apparet, sententiam suam appellare, quæ approbationem singulorum Episcoporum necessariam negat, cùm tamen contrariam dixerit communem & probabiliorem; nisi fortè id intelligat secundùm Dianæ iudicium, quod tamen eius verba non significant, cùm sic dicat, licet contraria communis & probabilior sententia sit, addens statim, vt testatur Diana. Sed cùm suam tandem vocet, eius standum assertioni. Et reuera, si fundamenta, quæ affert, solida sunt. vt ipse existimat, non solùm probabilem, sed valde talem esse conuincunt: priuilegia inquam Pontificia minimè reuocata, quibus nihil opponitur, quod aliquantulùm videatur vrgere, & quidem cùm Bulla Innocen

Breue Innocentij X. si non obstat, quid inde contra illum.

tij X. nihil videatur obstare pro partibus, in quibus ille scribebat, & aliàs affirmet pro solo Angelopolitano Episcopatu vim habere, non debuit sententiam suam ad partes dictas, alijs non inclusis, affirmare. Nam si in Europa id locum habet, multò id potiùs in Indijs, quibus circa hoc maiora sunt priuilegia concessa, vt constat ex concessione Gregorij XIII. de qua in Compendio Indico verb. Confessarius: iuxta quam cum sola approbatione superiorum Societatis possunt eius Religiosi Confessiones audire, iuncta Adnotationis declaratione: licet temporalis fuerit, sed quam docti aliqui censent confirmatam à Paulo

Confirmatio ex certa scientia quam vim habeat. Pro Bulla Pauli V. pro Societate.

V. omnia priuilegia ex certa scientia, & Motu proprio innouante, & de nouo concedente in Bulla Quantùm Religio satis celebri. An. 1606. pridie Nonas Septembris. Quod quidem est iuxta mentem huius Auctoris, qui Tract. 1. Disput. 1. n. 64. & 65. |

secundùm communem Doctorum sensum locutus ait quòd confirmatio ex certa scientia est noua concessio priuilegij, si tamen à principio fuit validum: confirmatio siquidem ex certa scientia habet vim confirmandi actum, seu priuilegium aliàs nullum, reddendo illud de inualido validum, dummodò Princeps confirmans priuilegia non apponat aliquam clausulam, qua dicat se nolle confirmare priuilegia aliàs nulla: vt si dicat, Quatenus sunt in vsu, Dummodò Tridentino non aduersentur, Prout in libris Ordinis reperiuntur, Dummodò sub nullis reuocationibus non comprehendantur. Quorum nihil in dicta Bulla extat, in qua solùm priuilegia, quæ ad decimas spectant, & à Leone XL. limitata fuerant, excipiuntur, de quo Nos aliàs.

178

*Iam quod ad rem ipsam attinet, duæ adducuntur Pontificiæ Concessiones, ex quibus probatio principalis instruitur, Clementis scilicet VII. & Sixti V. & quidem pro Minoribus videtur clara, sic enim habetur in Compendio Mendicantium verb. Absolutio quoad sæculares. §. 16.

Priuilegium Clementis VII. pro Minoribus.

Concedit quòd Confessores Ordinis Minorum semel præsentati alicui Episcopo pro Confeßionibus audiendis, post vnam præsentationem non teneantur ampliùs præsentari, etiam si ad aliam transierint Diœcesim. Sic ibi. Sixti autem pro Presbyteris Oratorij re

Sixti V. pro Presbyteris Oratorij.

fertur à Naldo verb. Confessio. & verb. Confessarius, & incipit, Decet Romanum Pontificem: per quam habetur vt dicti Presbyteri Romæ per examen approbati, possint vbique de licentia Ordinariorum locorum absque alio examine absoluere ab omnibus casibus Sedi Apostolicæ reseruatis, & in posterùm reseruandis, exceptis casibus Bullæ, Cœnæ, sed neutra videtur in re tanta securum processum exhibere.

179

*Et de priore quidem loquendo Collector

Prius nihil tale continere. Emmanuel Rodericus.

ipse priuilegiorum intellectum præfatum non admittit, negans iuxta eum posse sustineri, quod & tenet Emmanuel Rodericus Tomo 1. qq. regul. q. 39. arti. 5. & probat, quia à iure communi non debemus recedere, nisi contrarium expressè concessum videamus: hoc autem loco ita accidit, quia dicta concessio commodum locum habet, si dicatur per eam haberi recedentes Religiosos ab ea Diœcesi, in qua sunt approbati, si ad alias transierint, non teneri ad illam reuersos se iterùm præsentare. Quòd si dicatur id concessum ab Euge

Repetuntur sæpè concessiones sine aliqua additione, vt in præsenti.

nio IV. nihil inde vrgeri potest, quia multoties eadem priuilegia ab eisdem Pontificibus conceduntur; & vt benè citato loco idem Emmanuel obseruat, confusionem quandôque parit maximam, quia sæpe sepiùs contingit posteriùs impetrata priuilegia limitare & coarctare id, quod anteà sine vlla limitatione & restrictione fuerat impetratum. Id quod vlteriùs probare possumus ex concessione Pij V. in celebri Bulla pro fauore Mendicantium, quæ est septima illius Constitutio apud Peyrinum, in cuius §. 4. sic habetur: Statuentes etiam quòd ille qui semel in vna Diœcesi ad

Priuilegium Pij V.

missus per Episcopum fuerit, semper in eadem Diœcesi habeatur pro admisso, nec ampliùs examinari, vel præsentari in dicta Diœcesi debeat, tam quo ad prædicationes faciendas, quam quo ad Confessiones audiendas. Sic ille, id sanè concedens, quod fuerat ab Eugenio concessum.

Alia pro eodem coniecturæ.

180

*Prætereà, Auctores communiter de hac disputantes quæstione, priuilegij dicti nullam faciunt mentionem, vtpotè quod vel Oraculum fuerit, vel quòd nullam in eo reperiant firmitatem, ac modum concessionis minimè deprehendant, contra quem militant omnes recentiores Pontificum concessiones obligationem dictam supponentium, dum modum habendæ licentiæ præscribunt à diuerso Diœcesano, vt in Bullis pro Indijs, quæ omnium sunt Christianarum regionum in priuilegijs eximiæ, aut de itinerantibus disponunt: sicut & omnes Cardinalium Declarationes, & praxis Romanæ Curiæ, quam & Societas nostra, cuius celebriora sunt priuilegia, recognouit. Ex quo apparet neque priuilegium

Posterior priuilegium similiter extra rem. Peyrinis.

Sixti V. pro Presbyteris dictis suffragari, de quo agens Peyrinus circa Constitutionem 1. Iulij Secundi n. 80. dubitare se ait an eo gaudeant Mendicantes: fundamentum autem dubitationis non adducit, nisi fortè illud sit; Congregationem Oratorij non esse Religionem: quod tamen circa Societatem obstare nequit, cui conceditur communicatio tum Mendicantium, tum omnium aliorum Ordinum, ac piorum locorum, ac personarum à Gregorio XIII. in Bulla, quæ incipit: Decet Romanum Pontificem. An. 1575. vel quia concessio est tantùm pro Romæ approbatis, & ita ad sic approbatos tantùm extendi communicatio potest. Vnde ibidem refert, cùm nollet Archiepiscopus Consentinus Fratres Minimos in Confessarios deputare, statuisse Sacram Congregationem An. 1605. quòd illam omnibus Fratribus daret, qui ad Confessiones Romæ admissi fuerant, ob communicationem scilicet dicti priuilegij, Tomo etiam 3. ad Constitutionem Vrbani VIII. 16. aliàs 26. in fine ita scribit: Aliqui Regulares prætendebant frui hoc priuilegio, & non sine ratione. Nam semel per Principem probatus, per inferiorem

Idem.

non debet iterùm examinari, l. Quidam consulebat ff. de re iudicata. Innocentius in Cap. Pastoralis, de Donat. Capella Tolosona Decis. 449. Nauarrus in Manuali Cap. 17. n. 266. Sed ego semper de hoc dubitaui, vt videri potest dicto loco. Hic autem Pontifex omnem dubitationem sustulit. Sic qui id quod ait de sublata omni dubitatione à Pontifice, propter Constitutionem dictam Vrbani pronuntiat.

181

*In illa siquidem omnes concessiones audiendi Confessiones sine Diœcesanorum approbatione reuocat, dum ita præmittit: Cùm, sicut

Vrbani VIII. Constitutio contra sententiāsententiam dictam, & priuilegiũpriuilegium dictum.

accepimus, aliquibus Religiosis quorumdam Ordinum, seu Congregationum, à Sede Apostolica indultum fuerit, vt Sacramentales personarum sæcularium Confessiones audire valeant, etsi ab Episcopis Diœcesanis ad id examinati & approbati non fuerint; nec desint qui temerè asseuerent hoc ipsum priuilegium ceteris quoque aliorum Ordinum Regularibus competere, ex amplissimis Religionum communicationibus, quas ab eadem Sede Apostolica obtinuerunt: & hinc saluberrimum Sacri Concilij Tridentini Decretum desuper habitum penitus euertatur. Nos huic modo opportunè prouidere volentes, de Vener. Fratrum nostrorum S. R. E. Cardinalium negotijs Regularium Præpositorum consilio, omnia & singula Indulta huiusmodi audiendi Sacularium Confessiones, absque Ordinarij examine & approbatione, quibusuis Collegijs, Capitulis, Religionibus, Societatibus, & etiam Societati IESV, Congregationibus, & Ordinibus, tam Mendicantium, quàm non Mendican|

tium, nec non Monachorum quorumcumque, nec non S. Benedicti, Cisterciensium, Carthusiensium, ac etiam quibusuis Militijs, etiam Hospitalis S. Ioannis Ierosolymitani, ac quibuscumque Ecclesijs, etiam Patriarchalibus, & Metropolitanis, Monasterijs, ceterisque locis pijs, siue eorum & earum respectiuè Abbatibus, Præpositis, Decanis, Magistris, Ministris, Prælatis, Prioribus, Rectoribus, etiam Generalibus, vel Prouincialibus, Capellanis, Confessarijs, aut alijs quocumque nomine nuncupatis Superioribus, & personis quibuscumque, etiam quomodolibet exemptis, ac Sedi Apostolicæ immediatè subiectis, cuiuscumque dignitatis, præeminentiæ, & conditionis existentibus, & quouis priuilegio munitis, & tam ad supplicationem partium, quàm motu proprio, & ex certa scientia, ac de Apostolicæ potestatis plenitudine hactenus quandocumque, & qualitercumque, & quauis, etiam de necessitate exprimenda, caussa, & alias quomodolibet concessa, Apostolica auctoritate tenore præsentium reuocamus, cassamus, tollimus, abrogamus, & annullamus, viribusque & effectu euacuamus &c.

182

*Iuxta prædictam ergo reuocationem lo

Sed illam non penitus vrgere sunt qui contendant, & quid pro eis facere videatur.

cutus citatus scriptor, omnem dubitationem circa adductum priuilegium sublatam esse affirmauit, quia generaliter omnis facultas, audiendi Confessiones sine Diœcesanorum approbatione reuocatur; nec solùm Religiosis, sed quibuscumque Congregationibus, vnde & Congregatio Oratorij comprehensa. Sed certè licet ita illi visum fuerit, non desunt qui sentiant dictam reuocationem tantùm comprehendere priuilegia concessa ad audiendas sæcularium Confessiones sine omnimoda Diœcesanorum approbatione; quod verificari non potest, si accepta illa ab vno ipsorum, ad Diœceses omnes extendatur, neque enim tenor Constitutionis ipsius aliud videtur præseferre. Quod quidem ex eo roborari potest quod Pontifex pro suæ reuocationis caussa reddit, scilicet saluberrimum Concilij Tridentini Decretum ex huiusmodi priuilegio penitus euersi. Atqui si approbatio præmisso examine ab vno habeatur Diœcesano, non penitus euertitur, vt constat: immò neque ex parte, si dicamus, vt graues scri

Concilium Trident. vna videri approbatione contentum.

ptores dicunt, Concilium Tridentinum non exigere iteratas approbationes, sed generaliter locutum, & ita vnicâ, videri fuisse contentum. Nec videtur plus vrgere, quòd in Concilio dicitur Ab Episcopis, quàm quod ab Vrbano, & si ab Episcopis Diœcesanis: significata enim est pluralitas, quia multi sunt qui approbare possunt, singuli scilicet in Diœcesi sua, sicut si diceretur Religiosus non posse ordinari nisi ab Episcopis Diœcesanis: ex quo nequit colligi singulos à pluribus ordinandos. Quamuis non desint docti scriptores, qui ea vtantur ratione.

183

*Sed certè Peyrinus non longè à Romana

Contrarium videri certum, & à Peyrino merito dictum omnem sublatam dubitationem.

Curia scribens ita loqui potuit, quia prædicta Vrbani Constitutio in eo est sensu, quem ipse recognoscit, & quem verba ipsa præseferunt, videntur, accepta, quem & ipse Pontifex, & circumstantiæ, ac reuocandi occasiones indicarunt. & quidem non sine mysterio à Pontifice non solùm nominati Episcopi, sed additum Diœcesani, vt id quod in Concilio non ita videbatur expres

Pro eo arguitur.

sum, declararet. Quibus addo Pontificem non de aliquibus antiquioribus priuilegijs locutum, quæ in antiquis etiam scriptis extant, de quibus non dixisset, sicut accepimus; sed de recentioribus alijs, pro quibus ipsi ingesta notitia: nullum autem inuenietur (si de Indicis etiam loquamur) per quod talis sit facta sæculares confitendi copia sine vlla Episcopi approbatione, benè tamen ab vno habita, vt illud Congregationis Oratorij, quod meritò dicere Pontifex potuit temerè asseuerari posse per communicationem alijs eâ gaudentibus conuenire, aut aliud simile, cuius si omnimoda esset licentia, non dubium quin à Religiosis multis ad exemptionem omnimodam adspirantibus fuisset vulgata vtique, & contentissimè decantata. Cùm ergo dictas concessiones reuocet, non est credendum vna illa approbatione fuisse contentum. Qui certè si ita voluisset, circa

Ex Indijs efficax argumentum.

Indias, pro quibus maiora sunt priuilegia à Pontificibus impertita, effusior sine dubio fuisset, neque eas adhibuisset limitationes, quas in eius est Bullis videre, de quibus actum sæpiùs: licentias enim à Diœcesanis petendas statuit, dum loca mutantur, & modum circa id præscribit, dum sic ait: Eisdemque (Societatis Religiosis) vt semel

Bulla Vrbani VIII.

ab aliquo illarum partium Episcopo approbati ad prædicandum, Confeßiones audiendum, & Missas celebrandum in Ecclesijs & Oratorijs Societatis IESV prædictæ, pro ministeriorum huiusmodi exercitio vlteriùs licentiam & approbationem ab alijs Episcopis, quatenus distant vltra duas diœtas, petere seu habere minimè teneantur, sed absque illis præmissa facere possint. Si verò Episcopus ab Ecclesia vel loco vbi prædicatur, vel Confessiones audiuntur, non distet vltra prædictas duas diœtas, tunc licentia etiam alterius Ordinarij, ita vicini, priùs obtineri debet, quæ tamen etiam per epistolam impetrare possint. Sic ille in Bulla, quæ incipit, Animarum saluti die 15. Septemb. An. 1629. Quæ quidem non multò post adductam Constitutionem prodijt, cùm eius data sit Anni immediatè elapsi 1628.

184

*Ex quo habemus Decretum Tridentini

Trident. penitus eneruati meritò dictum ab Vrbano.

Constitutione prædicta secundùm eius legitimam intelligentiam roboratum, quod quidem rectè dici potuit iuxta aliam penitus eneruari, respectu scilicet Religiosorum: quia licet obligatio ad approbationem remaneret, cùm tamen illa ab vno tantùm Episcopo habita, sufficiens pro vniuerso mundo dicatur, vim suam amittit, quo ad præcipuam illius mentem, licet aliqualis eius particula restet: aliquando enim dictio ista non omnimodam totalitatem importat, sed secundùm subiectam materiam venit explicanda, vt ex Car

Dictio Penitus. Barbosa.

dinali Mantica tradit Barbosa, in Dictione Penitus quæ est 249, n. 6. & vt dicamus in toto suo rigore accipiendam, verissimum est Decretum penitus eneruari, id est enerue reddi, infirmum, & in efficax, quod non est idem ac reddi omnino nullum. Sic enim dicere solemus, cùm de argumento aliquo agimus, quo aduersantes conantur suam sententiam comprobare, esse penitus enerue, non quòd omninò vi careat, sed quia adeò illa est exigua, vt pro nulla debeat haberi. Sic Isaiæ 2. v. 17.

Isaiæ 2. v. 17.

& Idola penitus conterentur: quod post captiuitatem Babylonicam accidisse, cum alijs docet P. Cornelius ibi; & circa vers. 9. & tamen constat

P. Cornel.

à Iudæis post captiuitatem dictam adorata Idola, licet non sponte, & communi consensu. Non ergo dicta particula semper cum eo rigore sumen|

da, quem præseferre videtur: vel si iuxta illum sumenda sit, attendenda materia, & termini, circa quos cadit.

Auctoris alterius pro sententia praefata conuulsa fundamenta.

Auctoris alterius pro sententia præfata conuulsa fundamenta.

ESt ille P. Bruno Chassaing de Priuilegijs Regu

Bruno Cassaing. eiusdem sententiæ assertor & probat.

larium Tract. 5. Cap. 2. Proposit. 2. quęquæ sic habet, Regularis à suis Superioribus examinatus & approbatus, ac Episcopo præsentatus ad Confeßiones audiendas, & admissus ab eôdem, est perpetuò admissus, non solùm in Diœcesi illius Episcopi, sed probabiliter etiam in Diœcesibus aliorum Episcoporum. Priorem partem de examine probat ex Clement. Dudum de Sepulturis, vbi id statuitur. Contrarium tamen in Concilio Tridentino Sessione 23. Cap. 13. Ait tamen, tum ibi, tum Proposit. 1. Concilij Decreto

1. Quia Concilium Tridentin. iuri communi non derogat.

per priuilegia derogatum; immò illud contra Regulares minimè in eo sensu disponere: quia iuri communi non derogat, in quo priuilegium dictum habetur insertum. Quòd autem ad priuilegia extra ius vagantia attinet, extat manifestum illud Pij V. in Bulla, & si Mendicantium,

2. Ex priuilegio Pij V.

de qua nu. 179. ibi enim ad querelam eorum respondens, quæ habetur nu. 4. in hunc modum: Quorumdam etiam locorum Ordinarij quosdam Reli

Bulla Pij V.

giosos probos & idoneos, etiam à suis superioribus approbatos ad Confessiones audiendas admittere nullo modo volunt: ita statuit §. 4. Quod verò in Sessione 23. Cap. 15. circa Confessiones à Regularibus non audiendas statuitur, hos etiam dictorum Ordinum Fratres à Prælatis suis Generalibus, vel Ministris Prouincialibus ad audiendas Confessiones vtriusque sexus Christi fidelium approbatos vt præmittatur, minimè comprehendat. Sic ille. Bullam autem istam non esse à Gregorio XIII. reuocatam probat ex professo Tract. 1. Cap. 6. Proposit. 6.

186

*Sed quidem ex adducta Constitutione

Sed huiusmodi fundamenta manifestè conuelluntur.

Vrbani VIII. nu. 181. manifestum habetur Regulares Episcoporum examini esse subiectos ibi: Et si ab Episcopis Diœcesanis ad id examinati & approbati non fuerint. Vnde nequeunt priuilegia circa hoc allegari, sicut nec Ius commune; cùm ex eadem Constitutione constet Decreta Concilij Tridentini Religiosos etiam Mendicantes comprehendere, ibi: Tam Mendicantium, quàm non Mendicantium. Contra quod etiam, alia adduci possent, de quibus nos alibi. Sed demus illa non adeò vrgere, destinatio illa examini, & præ

Distinctio præsentationis & examinis quo ad praxim momenti nullius.

sentationis quoad praxim nullius momenti est: cùm enim Regulares debeant Episcopis præsentari, certum est ab illis examini subijciendos, cùm pro se habeant adeò vrgentia fundamenta, neque aliter approbandos. Quòd si qui sint erga hoc ita benigni, vt examini parcant, id quod cum Nostris sæpiùs experimur: non ideò accidit quòd obligationem dictam non agnoscant, sed quia aliàs sic præsentati idonei comperiuntur: quod cùm euenit, Concilium Tridentinum ad

Examen vt requirat Concilium Tridentin.

examen non adstringit, vt constat ibi: Per examen, si illis videbitur esse necessarium, aut aliàs idoneus iudicetur. Neque Vrbanus sua Constitutione plus exigit: cùm enim pro obseruantia prædicti Decreti satagat, non ampliùs, quàm quod in eo est contentum vult inuiolabiliter obseruari, & ita praxis Indiarum habet, in quibus pro euitando examine ius nullum, vti pro re improbanda, nunc temporis, allegatur. Videatur Diana Parte 11. Tract. 2. Resolut. 12.

187

*Vult etiam Auctor prædictus in sua illa

Approbationem esse perpetuam & irreuocabilem probat ex discrimine gratiæ, & iudicij.

Propositione approbationem præsentati in eâdem Diœcesi esse perpetuam, adeò vt neque ab approbante, neque à successore possit dicta facultas reuocari. In quo quidem difficilem prouinciam assumit; sed videndum quid pro sua adducat positione. In primis arguit ex discrimine inter gratiam & iudicium: illa enim reuocari potest à conferente ipsam; iudicium verò, cùm per modum sententiæ sit, non est reuocabile, ex Regula iuris 33. in 6. Mutare consilium quis non po

Regula iuris.

test in alterius præiudicium. Quo argumento manifestè videtur fieri neque licentiam sæculari Sacerdoti concessam reuocari posse, cùm rationem gratiæ non habeat, sed iudicium importet. Respondet autem discrimen esse, quia sæcularis Sacerdos examini subiectus est, non ita Regularis, quia non potest ampliùs examinari semel præsentatus: præsentatione enim functus est Ordinarius munere suo, non ita examine sæcularis, cui testimonium dari per errorem potuit, aut peritia in eo desijt, qua testimonium fulciebatur. Sed cùm id quod de præsentatione dicitur, adeò debili fundamento subsistat, nihil ex adducta ratione habetur, ex quo possit positio dicta firmari. Præterquam quòd licentia data sæculari Sacer

Sed probatio exploditur ex iudicio circa sæcularem Sacerdotem reuocabili.

doti potest ex prædicta ratione reuocari: ergo & data Regulari, quia similiter in ea esse error potuit, & peritia deesse, qua licentia talis fulciebatur. Neque dici potest ab Episcopo licentiam non concedi, sed erga ipsum officium illud vrbanum peragi, quod eius videtur dignitas postulare. Non inquam dici potest, quia est improba

Licentiam dari ab Episcopo negari nequit. Clement. Dudum.

bilis & minimè tolerabilis euasio: siquidem in citata Clement. Dudum. de sepulturis de licentia mentio habetur manifesta, ibi: Vt de eorum licentia, gratia, & beneplacito in Ciuitatibus & Diœcesibus eorumdem huiusmodi personæ sic electæ Confessiones sibi confiteri volentium audiant &c. Qua veritate stante, euidens est illatio.

188

*Arguit deinde ex Extrauag. Inter cunctas de priuilegijs, quam non esse reuocatam innumeri Auctores affirmant: sic enim illa: Datam

Ex decisione Extrauag. Inter cunctas, inualidum sumi argumentũargumentum manifestè ostenditur.

verò licentiam, per Diœcesanorum mortem nolumus terminari. Et posteà: Per hoc autem non intendimus, quòd sæpè dicti Fratres, qui ad hoc deliguntur officium exereendum, plus habeant in audiendis Confessionibus, & pœnitentijs iniungendis, quàm Paræciales Sacerdotes noscuntur habere. Ex quibus (ait Auctor) manifestè colligitur perpetuam illam esse approbationem & licentiam ad audiendas Confessiones, cùm per mortem Diœcesani non terminetur: sitque eadem, aut saltem similis licentiæ Parocho concessæ, quæ neque per mortem concedentis Episcopi, nec per ipsius contradictionem aut reuocationem terminatur. In quo quidem quod ad terminationem per mortem dicitur, non est cur repugnemus: quamuis enim

Etiam sine Extrauagantis decisione approbatio non finiretur morte approbantis.

prædictæ Extrauagantis deesset auctoritas, idem esset verosimiliter dicendum, vt communiter Doctores affirmant, quando licentia non est data ad beneplacitum, in quo sunt qui secus sentiant: & cùm illa ita determinant minimè ad auctoritatem dictam respectum habent, cuius neque memine|

rint, sed principijs alijs ex Iure & ratione petitis indubitatè pronuntiant. Ex eo autem quòd non terminatur licentia morte Diœcesani, non sequitur quòd dum viueret non potuerit illam reuocare ob caussam sibi benè visam, quam, vt iam declaratum est, nouis Pontificum Decretis, constat debere ad Confessionis ipsius munus spectare.

Parochis Regulares in casibus reseruatis exæquari à Pontifice. Benedict. XI.

Quòd autem à Successore examinari nequeant talem licentiam habentes, ex præfata decisione minimè habetur: neque id, quod de Parochis dicitur quidquam vrget, quia de absolutione à à reseruatis agebatur, in quo noluit Pontifex Benedictus XI. Religiosos sibi ob magna priuilegia ibidem concessa plus Parochis arrogare, vnde addit Pontifex immediatè: Sicque de casibus Episcopis, & Superioribus, quos inferiùs annotamus, ac Sedi Apostolicæ reseruatis se nullatenus intromittant. Sic ille.

189

*Prætereà arguit ex statuto Pij V. in

Ex Bulla Pij V. Et Declaratione Cardinalium in firma probatio. Declaratio Cardinal.

Bulla citata, & si Mendicantium, vbi id extat quod est à nobis nu. 179. propositum de duratione approbationis in eâdem Diœcesi. Quod Cardinalium Declaratione fulcitur, quam multi referunt; sic se habentem: Sacra Congregatio sic censuit, Fratres Mendicantes semel examinatos non debere iterùm ab Ordinario, nec etiam per Successorem examinari. Insistit autem suo illo iudicio de non reuocata Bulla Pij V. per Gregorium XIII. aut alium ex Successoribus. Sed certè nihil per ista caussam, quam defendendam assumit, promouere potest: quia Concessio Pij V. si à Gregorio reuocata non est, id tamen factum ab Vrbano VIII. iuxta dicta nu. 181. & 182. dum Diœcesanorum examen exigit, quod est etiam ad casum præsentem extendendum: & ita iudicatum ab Innocentio X. in caussa Episcopi Angelopolitani, de qua nu. 176. communem doctrinam eidem applicando, quam statuerat idem Vrbanus in Bulla, quæ incipit, Aliàs nobis pro Episcopatu Gienensi, quam adducit Barbosa Lib. 1. de Iure Ecclesiastico Cap. 43. nu. 210. Declaratio autem Cardinalium nullius roboris est, cùm alia ipsi penitus opposita reperiatur tenoris sequentis: Con

Alia eorumdam contrariâ.

gregatio Concilij censuit Regulares ad audiendas in Ciuitate & Diœcesi Sæcularium Confessiones semel ab Episcopo præuio examine approbatos, iterùm ab eodem Episcopo non esse examinandos: Ceterùm à Successore posse iterum examinari, iuxta Constitutionem S. Memoriæ Pij V. dat. 8. Idus Augusti Pontificatus sui An. 6. quæ à fel. recordat. Gregorio XIII non est reuocata per reductionem priuilegiorum Regularium ad terminos Concilij Tridentini: Sic DD. Cardinales apud Auctores plures, quos adducit Ioannes Sancius in Selectis Disput. 48. nu. 1. & quid ad hæc? Certè vbi in testium depositionibus contrarietas est, iudicium suspenditur, neque ad sententiam procedi potest.

190

*Citatur autem in Declaratione Constitutio Pij V. ex quo videtur eidem robur

Pius V. apertè id habet quod in præfata Declaratione asseritur.

conciliari, in qua ille sic habet: Volumus tamen illos, qui semel ab Episcopo in Ciuitate & Diœcesi suis præuio examine approbati fuerint, ab ipso Episcopo iterùm non examinari: ab Episcopo autem successore pro maiori conscientiæ suæ quiete examinari de nouo poterunt. Sic ille, & cùm decisio hæc adeò sit aperta, ad illam citatus Auctor respondet Bullam istam reuocatam esse pluribus priuilegiorum Confirmationibus ex certa scientia cum expressa derogatoria huius restrictionis, & supplicante Philippo Secundo Hispa

Vt dicatur reuocata.

niarum Rege, à Gregorio XIII. An. 1572. vt habetur in Bullario pag. 1268. & seqq. id testante Salgado, reformatam fuisse: quo circa præ inserta Declaratio Cardinalium reuocationi dictæ Bullæ conformis emanauit; nec non sententia sub Data 1594. die 2. Aprilis Camilli Caietani Patriarchæ Alexandrini Sedis Apostolicæ sub Clemente VIII. in Hispania Legati à latere Nuncij, quam refert authenticam Emmanuel Rodericius Tomo 1. qq. regul. q, 59. arti. 4. qua prohibet Archiepiscopis, Episcopis, & alijs maioribus Prælatis sub excommunicationis latæ sententiæ pœna, & alijs censuris & pœnis, ne Fratres Minores circa præfatum priuilegium, quod existere declarat, impedire, perturbare, ac mole

Sed reuocationis aut fundamentum nullum aut illud Constitutione Vrbani disiectum.

stare præsumant. Sic cùm respondeat dictus Auctor, oportuisset vt aliquam peculiarem reuocationem dictæ Bullæ adduceret, quoad restrictionem dictam, quod tamen ab ipso non sactum. Quòd si etiam reuera datur, oportuisset etiam Bullam aliam producere reuocatoriam Bullæ Vrbani VIII. de qua nuper; quod neque ab eodem præstitum, cùm iuxta eam receptissima praxis procedat: præsertim Romanæ Curiæ, vt testatur Lezana Tomo 4. Consulto 40. n. 65. & licet Bulla

Lezana.

Pij V. quoad Hispaniam suspensa sit, quid hoc ad regiones alias, quid ad Galliam, in qua, & pro qua prædictus Auctor scribit? Sed neque in Hi

Et in Hispania praxis contraria extat.

spania iam recepta est, vnde gubernante Toletanam Ecclesiam Serenissimo Infante Ferdinando Philippi Quarti præclarissimæ recordationis germano fratre, volenteque Regulares examinari, nullum à prædicta concessione firmum illi præsidium habuerunt, dum pro depellenda obligatione satis contentiosè certarunt, de qua controuersia fusè egit Ioannes Sancius citata Disput. 48.

Ioannes Sancius.

vnde nec momenti est alicuius, quod ex Hispaniæ Nuntio adducitur, in cuius mandati tenore solùm continetur, vt Hispaniæ Prælati priuilegijs Patrum Minorum deferant, neque eos in illorum obseruatione molestent. Licet autem in narratiua priuilegij præfati mentio habeatur, mandatum tamen neque illius, neque alterius circa Sepulturas commemorationem apponit, neque de visis, perpensis, & explorata eorum vi fides habetur: vnde non videtur multùm inde posse firmitudinis in caussa præsenti deriuari.

191

*Respondet præterea ad constitutionem

De Breuij Vrb. VIII. pro Cardin. de Sandoual Episcopo Giennensi, ex quo Responsio ad Vrb. Constitutionem.

Vrbani illum Pontificem personaliter Cardinali de Sandoual Episcopo Gienensi, quædam priuilegia aduersus Regulares conformiter ad Decreta Tridentini (vt in Bulla asseritur) concessisse, quæ extendit ad Episcopum Gienensem: vt cernere est etiam in dicta. Bulla, & patet ex ijs terminis in ea positis, videlicet Tui, & Tibi, Hac vice. Factum autem contra vnum, non lædit ius alterius. Accedit quòd habet clausulam iuris communis reuocatoriam: Sic habet ille. in quo minùs aptè

Inepta locutio citati auctoris.

dictum priuilegia Cardinali de Sandoual concessa personaliter, ad eumdem Gienensem Episcopum extendisse, quod stare aliquo modo posset, si diceretur extensa fuisse ad eumdem iam Toletanum Archiepiscopum: quod tamen neque stare potest, quia promotio ad Sedem dictam post an|

nos aliquot contigit, vt ex Data constat, Anni scilicet 1629. die 30. Ianuarij. & responsio quidem dicta placuit etiam Lezanæ. Consulto citato n. 74. quæ quidem absolutè videtur admittenda,

Admittitur personalem fuisse concessionem.

ne aliàs Regulares nimium quantùm grauatos velimus, cùm in eodem Breui sic habeatur: Quòd si Regulares, siue in Confeßionibus audiendis, siue in prædicando aduersus ea, quæ superiùs declarauimus, quoquomodo deliquerint, in vim earumdem præinsertarum Litterarum, ab Episcopo Gienensi coërceri & puniri poßint, etiam Censuris Ecclesiasticis, &c. de quo pleniùs in Litteris præinsertis. In eo autem admittendum quod dicitur, ibi: A præsenti

Sicut circa examen à Successore Episcopo.

Episcopo Successore pro maiori conscientiæ suæ quiete possint iterùm examinari, ac si minùs idonei reperti fuerint, reprobari, ad præscriptum Constitutionis b. m. Pij V. prædecessoris nostri hac de re editæ &c. Ex quo videtur non obscurè haberi dictam Constitutionem Pij V. suum robur habere quoad ius Episcopale circa Regularium examen, seruatis conditionibus iam dictis, aliàs ineptè allegaretur, quidquid circa alia dicatur infirmatum.

192

*Ait tandem citatus Auctor vnius Epis

Positionem suam, quàm vt probabilem proponit, probat.

copi approbationem sufficere pro Diœcesibus aliorum Episcoporum, id quod probabiliter se asserere protestatur, & poterat id profectò omittere, cùm sit compertum aliter ab ipso asseri non potuisse, cùm oppositum firmissima habeat fundamenta, vt vidimus; & non parùm se obtinuisse gloriari poterit, si assertioni suæ probabilitatis sit

Primò, quia Episcopus non confert iurisdictionem Regularibus.

gradum consecutus. Probat autem Primò, quia Episcopus non præbet iurisdictionem Regulari, quem approbat, sed à Papa illa confertur: ergo semel absolutè data & accepta perpetuò manet. Nec apparet ratio cur ad hunc potiùs Episcopatum, quàm ad alium concessa sit, cùm non maior idoneitas in vno quàm in alio reperiatur. Et quod ad iurisdictionem attinet, probat ex professo Propositione 4. Sed cùm ibidem præsentationem

Nihil ex eo haberi ostenditur, cùm præsentatio ad valorem nenessaria cognoscatur.

omninò necessariam esse dicat, ita vt sine illa nec licitè, nec validè possint Confessiones audiri, nihil ex adducto fundamento concluditur, quia licet præsentatio mera conditio sit, non ideò habetur vnicam sufficere, quia pro quolibet Episcopatu potest illa esse necessaria, sicut in rebus physicis accidit, in quibus ea, quæ vt conditiones requiruntur, iuxta operationum diuersitatem multiplicantur. Quòd autem ratio satis conueniens sit, vt pro diuersitate Episcopatuum præsentationes multiplicentur, ex dictis constat, vnde adductum corruit fundamentum.

193

*Vrget Secundò ex concessione Clemen

2. nihil noui.

tis VII. & instat ex alia Eugenij IV. de quibus n. 178. & 179. vbi quàm sit hoc debile argumentum ostendimus. Tertiò. Quia hoc non est

3. quia non est contra Trident. in quo id non expressum, & aliàs locus sit expositioni fauorabili.

contra Tridentinum, quod approbationem tantùm exigit, non illius pluralitatem: sic autem instrui ratio potest: Quoniam si Episcopi in Concilio congregati voluissent pluribus approbationibus subijcere Regulares, illud sine dubio expressis terminis pronuntiassent, cùm de iure ipsorum ageretur: quod cùm non fecerint, aduersus eos est interpretatio facienda, iuxta Regulam Iuris in 6. Contra eum, qui legem dicere potuit aper

Regula Iuris in 6.

tiùs, est interpretatio facienda. Item Tridentinum non requirit absolutè approbationem Episcopi; sed vt quis sit Parochus, aut aliàs idoneus iudicetur: vnde sicut multi graues Scriptores affirmant approbationem Parochi aut vniuersitatis sufficere, quidni etiam vnius Episcopi approbatio seu admissio pro omnibus Diœcesibus? Nec adijcias illud verbum Iudicetur ad Episcopi iudicium referendum, cùm multi ad iudicium referant aliorum, ac proinde sit res dubia: quæ cùm sit in Iuris antiqui odium, iuxta illud interpretanda est, & ex consequenti in fauorem Regularis, cùm illud in fauorem ipsius conditum sit, vt sic iudicium in hoc feratur iuxta Regulam 30. Iuris ci

Alia eiusdem.

tati, videlicet In obscuris minimum est sequendum: id est, quod in obscuris & dubijs, vt exponit Glossa, quæ ad hoc duo exempla proponit, minima obligatio est sequenda: cùm autem magis obliget Regularem quòd ipsius idoneitas debeat ab omnibus Episcopis iudicari, ideò minor obligatio ad illam iudicandam est pro illa sequenda, ac proinde quòd sufficiat vnius Episcopi iudicium.

194

*Sed totus hic discursus corruit, si dica

Discursus eliditur, ijs abiectis, quibus nequeat verosimiliter refragari.

mus id, quod in Concilio non ita expressum, à subsecutis fuisse Pontificibus declaratum, vt ex dictis apparet. Fit autem ille ex eo suspectus & infirmus, quia aliqua in eo assumuntur, à Doctoribus communiter reprobata, videlicet quòd Parochus approbare possit, de quo Parte 2. Sect. 10. & vt hoc esset tolerabile, illud certè non ita, de quo est quæstio, posse scilicet approbatum à Parocho in omnibus Diœcesibus Confessiones audire. Quod etiam de approbatione vniuersitatis dicitur, si aliquando admitti potuit, iam est antiquatum, quod etiam P. Suarez improbabile

P. Suarez.

iudicauit Tomo 4. in 3. p. Disput. 28. Sect. 4. n. 3. Quod autem de verbo Iudicetur dicebatur, iam

Circa verbum Iudicetur.

est à nobis superiùs improbatum ex ipsius Decreti tenore, ex quo id videtur manifestè haberi, nisi nodum in scirpo quærere satagamus. Aut ab Epis

Tenor Decreti Tridentini.

copo per examen, si illis videbitur, aut aliàs idoneus iudicetur. Certè si sensus dictus, de quo illi, qui citato Auctori non displicent, à Concilio fuisset intentus, non aliàs, sed Alijs erat reponendum. Doctrina etiam illa de minima obligatione in dubijs, licet in rebus alijs sit recepta & plausibilis,

Regula de minimo eligendo periculosè in negotio præsenti, & similibus applicatur.

in ea, de qua agimus, periculosa esse potest: agitur enim de Sacramento PœnitentięPœnitentiæ, in quo certa est necessaria iurisdictio, aut certè talis, quæ & Confessarium & pœnitentem possit securos in administratione & receptione reddere, & prætereà graues occasiones contentionum & iurgiorum inter Episcopos & Regulares non sit nata suscitare. Videatur Constitutio Vrbani VIII. de qua n. 181. Vbi circa approbationem solummodò Episcoporum meminit, quasi de re certissima, & illam esse omninò necessariam firmissimè statuit, vt non liceat iam verba illa, (si fortè licere aliquando potuit) in alium sensum auocare. Si in memoriam insuper reuocemus id, quod à nobis dictum n. 152, de damnata Propositione circa licitum vsum priuilegiorum, quæ sunt expressè per Concilium Tridentinum reuocata, per quam Auctoris, cum quo est habita disceptatio, videtur

Prædicta sententia vt damnata ab Alex. VIII.

animositas refrænata. Quamquàm non videatur prohibitum probabiliter opinari, vbi expressè non constat priuilegia reuocata. Vellem autem circa hæc magna cum moderatione procedi. Neque aliter accipienda quæ in Thesauro Indico dixi |

Tomo 2. Tit. 12. n. 344. Vbi quod non penitus im

Quod circa Indias.

probabile dictum est, ad Indias spectat, pro quibus peculiaria priuilegia, quæ etiam iuxta nouiores Pontificum dispositiones regulanda. Pro quibus & sit.

Loading...

back | | continue