Avendaño: Thesaurus Indicus

196

*DIctum de hoc aliquid Parte 1. n. 364. & seqq. sed iuuat rem modò penitiùs

Parochum posse non approbatum exponere censuerunt aliqui.

explorare, & Pontificiam mentem beneficio noui luminis, descendentis, vt spero, à Patre luminum, aperire. Parochum ergo posse simplici Sacerdoti suam iurisdictionem delegare ad audiendas Confessiones, etiamsi non sit iuxta formam à Concilio Tridentino traditam approbatus, tenuit post alios Magister Petrus de Murga Benedictinus in Quæstionibus Pastoralibus Parte 3.

Export TEI

Murga. à S. Raymundo.

Quæst. 17. Conclus. 1. contra quem specialiter agit P. Ludouicus à S. Raymundo Tomo 1. Tract. 1. Resol. 27. qui tamen nu. 445. ait prædictam sententiam valde esse probabilem, quidquid dicant P. Suarez, P. Fagundez, & Diana locis ab eo allegatis, & probabilitatem quidem etiam conatur euincere Thomas Hurtadus Tomo 2. variar. Cap. 1. §. 2. Dub. 1. num. 2023. & seqq. paratus, vt ait, à Sede

Export TEI

Thomas Hurtadus.

Apostolica placido duros accipere ore lupos, concludens nu. 2030. se hanc sententiam proptereà longiùs propugnasse, quòd veterum Thomistarum opiniones semper fuerit veneratus contra Recentiores quosdam, quibus illæ nōnon benè olent: cùm tamen in illis eluxerit vera sapientia, conscientiæ timor, & nimia religio ac sanctitas. Quod cùm legitur, credet inexpertus quisquam sententiam prædictam agmine Thomistarum cinctam, & eorum sapientia vera, conscientiæ timore, & eximia religione ac sanctitate cohonestatam. Cùm tamen pro ea vnum tantùm Ledesmam adducat, qui ex antiquis Thomistis non est, vnde Diana Parte 5. Tomo 2. Resol. 10. ait nouissimè illam hunc Auctorem amplecti: neque in negotio præsenti esse plures possunt, quandoquiquidem ij, qui antiqui censentur, vt Syluester, Tabienna, Caietanus, & alij ante Concilium Tridentinum scripserunt, cuius Decretum circa caussam præsentem Theologorum communem sensum ad se pertraxit, quia nimis apertè rem videtur declarasse. Sed his & alijs huius Scriptoris bullis ad P. Gabrielem de Hennao remissis, quid ille, & Mag. Murga pro se adducant, aliquod erit pretium præsentis operæ discussisse. Arguunt ergo.

Export TEI

197

*Primò ex Cap. Omnis vtriusque sexus de

Export TEI

1. Probatur. Ex Iure Canonico. Cap. Omnis vtriusque sexus.

Pœnit. & remiss. in quo declarata obligatione confitendi quotannis proprio Sacerdoti, sic subditur: Si quis autem alieno Sacerdoti voluerit iusta de caussa confiteri peccata, licentiam priùs postulet & obtineat à proprio Sacerdote. Similia habentur in Cap. Placuit de Pœnit. vbi de approbatione ab Episcopo mentio, & ita communiter censent Scriptores ante Concilium id Parochos potuisse. Quod quidem cùm de iure communi ipsis competat, non videtur per Concilium abrogatũabrogatum, quod solùm priuilegia & consuetudines abrogauit. Cumque Cap. Omnis. Concilij Generalis sit, ad abrogationem specialis mentio fieri de illo debuit, iuxta multorum doctrinam. Et proptereà cum id Parochis conueniat ratione officij, vt suos possint Paræcianos absoluere, iure ordinario conuenit, vnde & consequens est vt potestatem suam alijs possint delegare. Pro quo est Cap. his quibus, finale, de officio Ordinarij, vbi sic Gregorius IX. His, quibus

Export TEI

Cap. His, quibus.

ex officio in certis casibus competit illos absoluere, qui pro violenta manuum iniectione incidunt in Canonem sententiæ promulgatæ, licet alijs huiusmodi absolutionem committere, cùm videtur expedire. Quibus & concinit Bonifacius VIII. in Cap. Cùm Episcopus,

Export TEI

Cap. Cùm Episcopus.

de officio Ord. in 6. vbi ex ordinaria potestate Episcopi, iudicandi per alium firmat facultatem.

Export TEI

198

*Sed hoc non vrgere ex eo constat, quod

Export TEI

Explicati Textus vt cum Tridentino stare possint.

præfatæ decisiones stare inconcussæ possunt saluo Tridentini Concilij Decreto Seßione 25. Cap. 15. vbi generaliter prohibetur audire cōfessionesconfessiones, qui approbatus non est: approbato enim potest Parochus suas vices conferre, vnde corruunt prædicta omnia, & stat facultas delegandi potestatem in habente illam ordinariam. Licet autem ante Concilium non approbato conferri posset, non ideò commune ius alteratur, sed stante verborũverborum forma, ex parte eligendi id exigitur, quod necessarium est vt idoneus possit iudicari. Idoneum enim semper eligere Parochus debuit: quòd autem iudiciũiudicium de idoneitate Episcopo reseruetur, nihil dispositionem immutat. Sic enim Concilium Lateranense illam disposuit, vt salua verborum forma locum haberet iudicium de idoneitate eligendi, iuxta id, quod ipsa pro temporum opportunitate, aut necessitate conuenientius iudicaret. Quemadmodum matrimonium solemniter celebrari decreuit id quod semper in vsu Ecclesiæ fuit: propter grauia autem inconuenientia in nuptijs clandestinis, statuit in Concilio Tridentino vt nullus contrahere posset nisi præsente Parocho & testibus, addita videlicet ea conditione, per quam nequit dici iuri communi aut naturali detractum; quia stante illo potest conditio adijci, iuxta quam debeat idoneitas contrahendi iudicari.

Export TEI

199

*Addo id, quod videatur caussæ præsenti eximiè congruere, semper quidem debuisse Parochum eligere ab Episcopo approbatum, quòd te|

p. 254

nent multi apud P. Suarium Disp. 28. de Pœnitent. Sect. 3. n. 3. quodlicet neget ille n. 5. & seqq. non tamen in sensu, quem prosequimur. In Concilio siquidem non ita petitur examen, vt non possit aliàs idoneus quàm præuio examine peculiariter ad affectum instituto, idoneus reputari, vt con

Export TEI

Concilium Trident.

stat ex illis verbis: Per examen, si illis videbitur esse necessarium, aut alias idoneus iudicetur. Semper autem in vsu fuit, vt ordinandi Sacerdotes idonei ad id muneris sufficientibus argumentis probarentur. Quod quidem expressum habemus in eôdem Concilio Seßione 23. Cap. citata Cap. 7. vbi sic habetur: Sancta Synodus antiquorum Canonum vestigijs inhærendo decernit, vt quando Episcopus Ordinationem facere disposuerit, omnes qui ad sacrum ministerium accedere voluerint, Feria 5. ante ipsam Ordinationem, vel quando Episcopo videbitur, ad Ciuitatem euocentur. Episcopus autem Sacerdotibus, & alijs prudentibus viris peritis diuinæ legis, ac in Ecclesiasticis Sanctionibus exercitatis, sibi ascitis, Ordinandorum genus, personam, ætatem, institutionem, mores, doctrinam, & fidem diligenter inuestiget, & examinet. Hæc ibi, desumpta ex Cap. Quando 24. dist. in qua Concilium Nannatense citatur. Cap.

Export TEI

Concilium Nannatense.

11. & quod Tridentinum Doctrinam dixit, in illo sic extat: Si sint benè litterati. Id autem quod generaliter circa ordinandos statutum est, circa Presbyteros cura maiori peractum, de quibus Concilium Cap. 14. inter alia illud: Ad populum docendum ea, quæ scire omnibus necessarium est ad salutem, ad administranda Sacramenta, diligenti examine pracedentepræcedente, idonei comprobentur. Quod quidem antiquorum etiam Canonum vestigijs inhęrendoinhærendo dispositum: cùm electio Presbyteri aliorũaliorum præcedere debeat electiones Cap. Omnium Sacerdotum 32. dist. Cùm ergo eligendus Presbyter debuerit semper ea scire quæ ad Sacramenta administranda necessaria sunt, eo ipso quòd in eo gradu est Ordinatione sacra constitutus, iudicari potuit ac debuit idoneus ad Sacramentum pœnitentiæ administrandum, & ita semper approbatio Episcopi præcessit. Quòd autem Concilium Tridentinum peculiarem insuper approbationẽapprobationem exegerit, contra antiquam dispositionem non venit, neque substantiam eius mutat, quia etiam nunc si per examen ad Sacerdotium idoneus quis fuerit inuentus ad Confessiones audiendas, eo potest Episcopus esse contentus. Sicut olim si quis in examine ad Secerdotium inueniretur minùs idoneus ad Sacramenti pœnitentiæ administrationem, potuit Episcopus administrationem huiusmodi prohibere, donec sibi sufficientiam examine aut aliàs comprobaret. In quo quidem minimè contra ius commune iret, Parochorum iuri derogando: nusquam enim inuenietur ius examinandi idoneitatem ad Parochos pertinere, quod Episcopis proprium esse manifestè concluditur. Quia sicut ad eos pertinet Confessarios ordinare, ita etiam ministerij huius cura, vt modis debitis obeatur. Vnde quod modo Episcopis competit vt Confessarios ad examen vocare queant, quando id viderint expedire, semper eisdem licuit: aliàs ingenti Ecclesiæ præiudicio, quod hoc in genere interuenire potest, repudij esset ianua occlusa: ad nullum enim alium præter illos tanti mali remedium spectare potest, si sit efficaciter adhibendum. Neque enim Parochis id licere potuit, quia nullo modo erant ipsorum Superiores, & quandoque adeo ignari, vt & ipsi examine etiam indigerent. Si enim post Concilium Tridentinum, in quo pro Curatorum provisione, sicut & in Pontificum Bullis tot sunt adhibitæ cautiones, multi minùs habentes reperiuntur, quid illis credendum est accidisse temporibus, in quibus illæ non extabant?

Export TEI

200

*Et prædicta quidem præclaro possunt exemplo & Textu illustrari pariter & compro

Export TEI

Cap. Generaliter 16. q. 1.

bari. Ex Cap. inquam Generaliter 16. q. 1. in fine, vbi sic habetur: Ecce communis est benedictio. Vnde igitur diuortiũdiuortium? (inter Monachos inquam, & Clericos Sacerdotes) sicut ergo in benedictione vtrique communem nanciscuntur potestatem, ita in institutione communiter assequuntur potestatis executionem. Ceterùm absque Episcoporum licentia non solùm Monachis, sed omnibus generaliter Clericis potestatis executio interdicitur. Sic ibi. Quem Textum, sicut & alium ex eadem Quæstione in Cap. Adijcimus §. Ecce in hoc Capite, adducit Glossa in Caput. Omnis vtriusque sexus citatum,

Export TEI

Glossa.

vt non obstante licentia Parochi, licentia executionis prædictæ necessaria sit, quæ ab Episcopo requirenda. Et hæc quidem luculenter ostendunt curam hanc habilitandi Confessarios ad Episcopos pertinuisse: vel quia in Ordinatione ipsa cum habituali iurisdictione conferebatur Ordinatio idoneis deprehensis: vel quia, si non ita idonei, posteà executio illis probè iam instructis credebatur. Quid ergo mirum si Tridentinum Concilium id tradidit, quod & præteritis consonum, & absolutè necessarium pro conditione temporum à sapientissimis est Patribus iudicatum? Vt appareat argumentum dictum nullius esse roboris iudicandum, quod est sanè aduersantium præcipuum, & ideò aliqui eo solùm vtuntur, vt videri potest apud citatum Patrem à S. Raymundo. Sed pergunt alij, & arguunt.

Export TEI

201

*Secundò. Quia Cardinales possunt ex

Export TEI

Probatio 2. ex Cardinalibus, qui sunt sua familiæ Parochi.

sibi subditis & Commensalibus etiam post Tridentinum eligere Confessarium, vt tenent Ludouicus à Cruce Disput. 1. Cap. 2. Dub. 23. n. 20. etiam sine approbatione Diœcesani, P. Torres Disputat 3. de Pœnitentia Dub. 30. P. Filliucius Tomo Tract. 7. n. 193. Naldus verb. Cardinalis nu. 8. vbi egregiam hanc rationem reddit; Quia certum est Cardinales esse proprios Sacerdotes suæ familiæ, & per se, vel per alios posse hoc munus Parochi in illos exercere, & per consequens eamdem familiam non subijci Parochiali locorum. Quod asserit contra P. Azorium, qui Tomo 2. Lib. 4. Cap. 13. Quæs. 16. post Concilium Tridentinum tenet contrarium fundatus in quadam Declaratione Cardinalium, cui respondet Diana Parte 5. Tract. 2. Resolut. 10. non esse authenticam: quod deberet ipse respondere ad Declarationem aliam, quam adducit pro contraria sententia, & hodie post Decretum Vrbani editum die 2. August. an. 1631. in quo statuit vt nulli Declarationi fides adhibeatur, nisi in forma authentica fuerit edita, videlicet sigillo solito, & subscriptione Eminentissimi Cardinalis Præfecti, ac sacrarij eiusdem Congregationis: ergo ex vi Parochiæ sine licentia & approbatione Ordinarij poterit Parochus delegare suam iurisdictionem Sacerdoti.

Export TEI

p. 255

Export TEI

202

*Respondeo non solùm paucos illos ab

Export TEI

Responsio facilis, ex eo quòd sint Ordinarij.

arguente citatos eam Cardinalibus tribuere facultatem, sed complures alios, quos adducit Diana Resolut. citata: qui tamen consequentiam negant, & facilem reddunt differentiæ rationem, quia videlicet Cardinales sunt respectu suæ familiæ Ordinarij, & maiore quàm Episcopi gaudent potestate, vt benè ostendit P. Suarez Disput. 27. Sect. 2. nu. 10. Et quidem Auctor longi huius argumenti adducit P. Ludouicum à S. Ioanne pro

Export TEI

Ludouicus à S. Ioanne.

suæ sententiæ probabilitate, qui ait, Quòd hæc sententia se puede muy bien seguir: qui ex eodem potuisset equidem illius solutionem accepisse, sic enim scribit Quæst. 6. Arti. 2. de Sacramento Pœnitentiæ Difficultat. 5. Conclus. 9. vulgari sermone: Todos los Cardinales tienen licencia tacita del Papa para elegir Confesor para si, y para sus Familiares: y Yo lo se por experiencia, pues fui Confesor del SenorSeñor Cardenal Doria, y de otros Cardinales, sin mas autoridad, que solo su nombramiento. Sic ille. Si ergo

Export TEI

Et ex licentia tacita.

hoc ex licentia tacita fit, quid inde pro sententia illa? Certè si aliquid, oppositum potiùs esse debet. Si enim ex licentia tacita fit: ergo sine illa non: licet: vnde quod contendimus redditur manifestum. Et hoc est conforme grauium Scriptorum sententiæ, qui Cardinalibus non Episcopis eam licentiam negant, quam probabilem reputat P. Suarez n. 6. vbi eâ adductâ sic concludit, alle

Export TEI

P. Suarez.

gatis Angelo & Syluestro aliter sentientibus: Quod mihi videtur posse satis securè & probabiliter defendi.

Export TEI

203

*Tertiò, si verbis Concilij vt iacet est in

Export TEI

3. Ex Abbatibus, & Prioribus exemptis, absolutis.

hærendum, sequitur quòd approbati ab Abbatibus & Prioribus absolutis, non possint sæcularium Confessiones audire. Consequens est contra omnes, & sequela probatur, quia Concilium dicit quòd examen & approbatio debeat esse ab Episcopis. Non dicit; Ab Ordinarijs. Atqui præfati quamuis sint Ordinarij, non tamen sunt Episcopi. Quare sicut de illis non intelligitur Concilium, quia habent potestatem, & iurisdictionem Ordinariam; ita neque de Parochis, licet subditi sint Episcopis, sicut illi Summo Pontifici.

Export TEI

Respondetur obiectionem esse leuissimam,

Export TEI

Nullius roboris ostenditur.

quia nomine Episcopi veniunt omnes Episcopalem habentes iurisdictionem, quod ita vsus semper obtinuit, cui à nomine est contradictum vt affirmat P. Suarez Disput. 28. Sect. 5. n. 3. Est autem falsum proptereà debere intelligi qui Ordinariam habent iurisdictionem, sed quia Ordinariam nulli subiectam, nisi Pontifici, instar Episporum. Ex quo habetur Confessarium posse sibi eligere, qui eo ipso approbatur, aliàs in eo genere esset subiectus, vel necessarium illi esset ad Pontificem recurrere vt Confessarios approbaret, quod quàm sit absurdum statim apparet.

Export TEI

204

*Quartò, Approbatio & examen debet

Export TEI

4. Ex eo quòd possit exponere approbatum ab alio diœcesano.

fieri ab Episcopo diœcesano, vt est communis sententia à Sacra Congregatione declarata, & tamen Parochus potest suam iurisdictionem delegare Parocho cuiuscumque Diœcesis, vel Sacerdoti approbato à quolibet totius Ecclesiæ Episcopo, vt tenent multi: ergo etiam potest delegare simplici Sacerdoti, etiamsi Episcopus id prohibeat, vt ait Trullench contra P. Suarium: non enim potest Episcopus irritum reddere, quod Parochus facit iure communi munitus.

Export TEI

Responsio est facilis, quia consequentia ineptè

Export TEI

Ratio discriminis manifesta redditur.

ex antecedenti deducitur. Id fieri potest, quia in Parocho, quicumque ille sit est beneficium Curatum, in simplici Sacerdote diœcesis alterius est Episcopalis approbatio; ex quibus nihil in eo, qui neque Beneficium, neque approbationem obtinuit, cùm tamen vnum aut aliud à Concilio requiratur. Quòd autem Sacra Congregatio declarauerit à Diœcesano futuram esse approbationem, si ad Curatum & approbatum diœcesis alterius excludendum pertinet, quomodo ad contrariæ assertionis probationem affertur? Si autem Congregatio id non prohibet, quomodo dicitur prohibere? quoad Curatum quidem non prohibere communis sententia firmat, quoad alios tamen non ita est communis assertio, licet grauissimi eam Theologi tueantur. Trullench autem immeritò adducitur, quia ille constantissimè tenet delegationem Parochi fieri non posse simplici Sacerdoti non approbato. Quòd si approbatus sit, alterius tamen diœcesis, censet P. Suarez Disput.

Export TEI

Circa approbatum in alia diœcesi quid. Trullench.

28. citata Sect. 7. n. 18. posse id ab Episcopo prohiberi, & contra prohibitionem actum esse irritum. Circa quod Trullench satis temperatè locutus in Expositione Bullæ Cruciatæ Lib. 1. §. 7. Cap. 1. Dub. 3. num. 16. quòd etiamsi existimet certum posse Episcopos ob conuenientem suorum Epis

Export TEI

Si prohibitio extat, an valida Confessio.

copatuum gubernationem id prohibere, vt communiter facere solent; non tamen sibi tam certum & verum videri posse dictas licentias irritare: nam hanc facultatem Parochi non habent à suis Episcopis, sed à iure communi, pro quo videndum admonet P. Thomam Sancium Lib. 3.

Export TEI

Parochi vnde habeant iurisdictionem.

de Matrimonio Disput. 32. per totam. Addens nihilominùs debere Parochos in hoc seruare suorum Episcoporum Ordinationes, siue scripto, siue consuetudine, siue alio modo de illis constet, maximè tamen quando Parochus aliquem Sacerdotem sibi socium & coadiutorem assumit, debet sic assumptus approbari more aliorum (vt fit communiter) ab Ordinario ipsius Parochi. Sic

Export TEI

Coadiutor approbatione indiget.

ille asserit secutus P. Suarium; qui dum non ita sibi certum videri quod ad irritationem spectat, id penitus non negat, sed rationem minoris certitudinis reddit, vnde nec P. Suario prorsus aduersatur, qui id non vt certum proponit, vt videri apud ipsum potest. Quidquid autem de hoc sit ad præsentem caussam est impertinens, quando omnes qui adducuntur, approbationem esse necessariam constanter affirmant, vnde ineruis est penitus consequentia.

Export TEI

205

*Quintò. Quia Concilium Tridentinum

Export TEI

5. Ex plana intelligentia Tridentini.

habet planam intelligentiam, & sic non contrariatur iuri communi in citatis Capp. Concilium enim non abstulit potestatem Ordinariam, quam habent Parochi ad effectum dictum; nullum enim verbum est quod hoc leuiter insinuet, quod & tenent auctores aduersi: quare solùm voluit declarare quid intelligeretur per Confessorem idoneum in Bullis & Priuilegijs, quibus conceditur aliquibus facultas ad eligendum Confessorem idoneum; & declarat esse illum, quem per examen, vel aliàs Episcopus approbat. Non enim agit Concilium de illo, qui ex iurisdictione etiam delegata potest audire Confessionem. Quod con|

p. 256

stat Primò, quia Concilium dicit quòd Parochus est idoneus: & tamen de iure communi non habet iurisdictionem, nisi ad audiendas Confessiones suarum ouium. Secundò, quia si Episcopus declarat aliquem idoneum, non tamen conferat iurisdictionem, potest ex vi huius Decreti Tridentini audire Confessiones sæcularium habentium priuilegium ad eligendum Confessorem idoneum, vt est indubitatum: ergo euidens est Concilium non agere hîc de Confessore habente iurisdictionem, sed de idoneitate Confessoris, & quid intelligatur per Confessorem idoneum in Bullis & Priuilegijs. Quare Confessor, cui Parochus delegauit suam iurisdictionem, non est Sacerdos idoneus secundùm ius Tridentini, immò neque approbatus per Abbates & Priores exemptos. Quidquid de peccato sit Parochi non eligentis idoneum, quod erit sanè mortale, sicut & Episcopi.

Export TEI

206

*Respondetur in hoc longo discursu ni

Export TEI

Discursus leuitas redditur manifesta.

hil esse quod vrgeat, concesso eo, quod assumitur de non reuocato iure Parochorum, iuxta dicta, negatur declarationem datam esse Concilio conuenientem, cùm valdè sit eius & verbis, & menti dissentanea, vt tenorem eius consideranti constabit. Agit ergo Concilium de omni eo, qui

Export TEI

Concilium Trident.

Confessiones est auditurus, cùm ait: Decernit tamen sancta Synodus nullum etiam Regularem posse Confeßionem sæcularium, etiam Sacerdotum audire, nec ad idoneum reputari, nisi &c. Qua verborum luce & vniuersalitate incredibilis illa intelligentia nuper proposita dissipatur. Iuxta quam de idoneitate tantùm agitur in ijs requisita, qui beneficio priuilegij Confessiones sunt audituri. Itaque sensus sic accommodatè ad verba conformandus: Decernit sancta Synodus nullum etiam Regularem posse Confeßiones sæcularium habentium priuilegium audire, etiam Sacerdotum, nisi &c. Quæ additio potuit à Concilio, si ita eius erat intentio, facilè apponi, quod & necessarium omnino erat ad rei tantæ expeditionem; & cùm non fecerit, ex proprio id cerebro facere, non sine egregia temeritate constabit. Addo, si ita philosophari in re momenti tanti liceat, dici pariter posse eorum etiam, qui priuilegium circa Confessiones obtinent, posse Confessorem non approbatum audire Confessiones: nam ante Concilium Tridentinum id licebat, eratque illud iuxta ius commune, quod non est ab illo abrogatum, cùm de ipso non fuerit facta mentio; & quod de approbatione Episcopi dicitur, comodum sensum habere posse, scilicet de idoneitate per iudicium publicum, & authenticum, vel per aliud, quod quiuis poterit suo pro libitu comminisci. Præterquàm quòd iuxta dictam explicationem nullius ferè vtilitatis Decretum dictum generaliter esset: quia omnes fideles sæculares sub Parochis sunt, & omnibus possunt illi licentiam conferre à se delegatis confitendi, Ecce quoad hoc nihil Decretum prædictum confert, cùm tamen sit vsus ordinarius à fidelibus obseruandus. Bullæ Cruciatæ limitata est concessio, vnde in maiore Christiani orbis parte requisitum approbationis Episcopalis cessat. Iubileum, si ex ordinarijs sit, nihil in illo circa electionem Confessoris indulgetur: si ex magnis, sunt rara, vnde sicut locis, ita & temporibus inconuenientia, quæ Concilium vitanda curauit, latè excurrere manifestum habetur, & vtilitatem esse permodicam ad loca & tempora coarctatam. Vnde si Bulla Cruciatæ cesset, vt cessare potest, & Iubilea ad stata tempora differantur, Decreti vis erit nulla; quod sine ingenti nequit absurditate concedi.

Export TEI

207

*Iam quod ad rationes illas attinet pro fir

Export TEI

Rationes pro dicta intelligentia conuelluntur. Et de Prima.

manda intelligentia præfata productas, noua non egere responsione satis elucescit: nihilominùs dico, ad Primam totum admitti: sed quid inde? Non equidem apparet quæ ex eo ad intentum deduci possit illatio. Ex eo quidem quòd Concilium sufficienter idoneum censeat Parochum, inferunt graues Scriptores posse etiam respectu alienarum ouium idoneum reputari: ergo & simplex Sacerdos iuxta mentem Concilij: ineptissima consequentia. Deinde. Plus potest modò quàm anteà poterat: Ergo simplex Sacerdos &c. Neque aptior ista. Præterea nihil modò ampliùs Parocho competit, quàm iuri communi competebat: modò enim potest ille Parochum alium eligere vt Paræcianorum suorum audiat Confessiones, & pariter ab illo pro suis eligi: hoc autem de iure communi habuisse negare nequit sic arguens, qui simplicem Sacerdotem asserit, & id quidem cum multis, eligere potuisse. Quòd si ex consuetudine alicubi plus licet, id non obstat, quia etiam ante Concilium consuetudine haberi potuit, vt alicubi possent Parochi alienarum ouium Confessiones audire. Neque in hac parte Concilium Tridentinum facultatem Confessorum ampliauit, sed restringere potiùs conatum est, eo quòd experientia haberetur compertum exillius laxitate ingentia incommoda suboriri. Videatur P. Suarez Disput. 28. citata Sect. 3. & Sect. 4. n. 2.

Export TEI

P. Suarez.

vbi respectu vtriusque status necessariam delegationem exponit: de consuetudine testatur Ludo

Export TEI

Ludouicus Beia.

uicus Beia Parte 4. Respons. Casuum conscientiæ. Casu. 5. vers. Tum quòd, dicens in Confinibus Diœcesum solitos subditos vnius Parochi confiteri alteri Parocho, ex consuetudine, quæ ab Episcopis scita & tolerata dat illis iurisdictionem. Quem adducit Barbosa in remißionibus ad Concilium circa citatum Caput. 15. in fine.

Export TEI

208

*Ad secundam rationem conceditur As

Export TEI

De Secundo

sumptum, & negatur Consequentia: ex eo enim quòd approbatus, sine iurisdictione tamen, eligi per Bullam possit aut Iubileum, benè quidem sequitur casum hunc in Decreto Concilij comprehensum, quia cùm approbationem requirat vt eligi aliquis possit, & talis illam habeat, nihil præterea est necessarium. Quòd vero ex inclusione talis casus, sequatur ita Concilium de illo agere, vt nullum alium determinatio eius includat, omninò ineptè concluditur, cùm sit vniuersalis, & approbationem in omni Confessionis sæcularium auditione requirat, quam & sufficientem fore decernit. Quis autem non videat euidentem dici consequentiam, quæ neque ratione formæ, neque ratione materiæ, vim vllam continet, & à regulis Dialecticæ penitus exorbitat, dum à dicto secundùm quid ad dictum simpliciter proceditur, vel à distributo ad non distributum. Album est disgregans visum: hoc verificatur in nive: ergo non in pariete dealbato. Quis talem consequentiam non irrideat? Ergo lector ingenue, talia legens, Vade, & tu fac similiter.

Export TEI

p. 257

Export TEI

209

*Tandem, In casu vrgentis necessitatis,

Export TEI

Ex necessitate, quæ occurrere aliquando potest, arguitur vt semper liceat.

vt quia sunt multi, qui confiteantur, & Parochus fatigatus est, si non est facilis recursus ad Episcopum, potest delegare iurisdictionem Sacerdoti non approbato ab illo: ergo semper potest. Consequentia est manifesta, quia ratihabitio de futuro non confert iurisdictionem, aut declarat idoneitatem requisitam, vt est communis & certa sententia: ergo iudicium Episcopi de idoneitate non est forma substantialis ad delegandam iurisdictionem. Antecedens huius discursus docuerunt Mancius & Gallus, quos refert & sequitur Henriquez Lib. 3. Cap. 6. num. 2. in Glossa lit. F. & G. & Ludouicus à Cruce Disput. 1. Cap. 2. Dub. 10. & addit Henriquez ex S. Antonino ita de

Export TEI

P. Henriq.

clarasse aliquos Summos Pontifices, & ex Ioanne Andrea ita disputatum & conclusum fuisse Bononiæ.

Export TEI

Hoc argumentum eodem, quo præcedens, vi

Export TEI

Fit satis ex ratihabitione de futuro iuxta probabilem sententiam.

tio laborat; ex vno enim casu ad omnes deducit illationem, cùm sit Iuris notissimum axioma quod necessitas non habet legem. Transeat ergo Antecedens, & negatur Consequentia: ad cuius probationem admittitur communis sententia, sed non certa. Vnde præfatum casum admittentes possunt probabiliter ita censere, quia ratihabitionem etiam defuturo sufficere ad valorem Confessionis est probabile, quia ita tenent graues Scriptores apud P. Suarium Disput. 26. Sect. 1. n. 13. & P. Henriquez, cum ijs, quos adducit, etiam admittit. Et de probabilitate attestatur P. Filliucius Tract. 3. n. 242. vnde Confessor iuxta illam absoluens iurisdictionem habet probabiliter, quæ ratihabitione obtineri potest, iuxta præfatos Auctores; & ita negatione eius, quod pro certo assumitur, truncatur argumentum. Dici etiam po

Export TEI

Et ex concessione ipsius Iuris.

test in casu necessitatis non procedi ex ratihabitione de futuro, sed beneficio ipsius legis, quæ casum istum non comprehendit, & epikeiam locum habere in hoc genere, sicut in alijs.

Export TEI

210

*Quibus prælibatis iam videamus opor

Export TEI

Prædicta sententia à SS. Alexandro damnata ostenditur.

tet quid sit de prædicta sententia sentiendum, de qua quidem Parte 1. n. 364. & seqq. ita egi, vt damnatam ab Ecclesia non fuerim visus arbitrari. Sed certè re attentiore consideratione perpensa, in eadem videtur esse damnatione cum alia, de qua dictum, scandalosa ad minimùm à Pontifice iudicata, iuxta quam Parochum posse Sacerdotem non approbatum ab Ordinario in Confessarium eligere pronuntiatur. Ideò enim Propositio illa damnatur, quia à generali prohibitione explicata vniuersali termino Nullus sine fundamento aliquo in Decreto ipso vnus excipitur. Atqui admissa illa de potestate Parochi sententia ad delegandam suam iurisdictionem respectu ouium, non vnus aut alter, sed Paræciani omnes excipiuntur, & ita generaliter fideles omnes sæculares, quia omnes sunt per Paræcias distributi: ergo pariter damnata credi debet; immò maiori multò titulo, cùm non vna aut altera, sed innumeræ fiant exceptiones. Decernit quidem Concilium nullum etiam Sacerdotem posse non approbato confiteri. Exeat iam quispiam, & dicat posse confiteri Diaconum, quia nomine sæcularium non venit: aliàs non esset necessarium Sacerdotem exprimi: neque Sacerdotis, quia talis non est. Quid ad hæc? Explodetur assertio talis, vti graui digna censura: quia Sacerdos ideò expressus, quòd in eo aliqua ratio, vt non censeretur inclusus subesse videbatur: purioris videlicet conscientiæ præsumptio, celebrandi frequentia: quæ tamen non sunt à Concilio ad exceptionem sufficientia iudicata. Atqui in Diacono & Clericis alijs talia non occurrunt: ergo potiori ratione debent inclusi iudi cari. Iuxta quæ in casu nostro philosophandum est, vbi vrgentior multò est consequentia.

Export TEI

211

*Vbi quidem duo P. Suarij pronuntiata

Export TEI

P. Suarij. Duo assertæ consideratione dignissimæ.

ad sententiam vtramque dispicienda. Primum extat Disput. 28. citata Sect. 4. n. 8. vbi sic ait: Quare dicendum est Prælatos inferiores Episcopis, qui iurisdictionem non habent Episcopalem, non posse eligere nisi aliquem approbatum ab Episcopis: quia hi Prælati manifestè, & sine vlla ratione dubitandi, comprehenduntur sub Decreto Concilij. Sic ibi. Iuxta quæ manifestè, & sine vlla ratione dubitandi Parochi approbatum tantùm ab Episcopo eligere debent, quia aut nomine Prælati veniunt, cùm sint Pastores, aut sunt Prælatis inferiores, quod tenere omnes affirmat P. Arriaga Tomo 2. de Sa

Export TEI

P. Arriaga.

cramentis. Disput. 39. n. 33. Secundum habetur. n. 12. vbi eo ostenso, quod ex potestate delegandi suam iurisdictionem sequitur in Parochis, de quo & nos nuper; & etiam. n. 199. & 206. quòd scilicet ferè nihil Concilium suo Decreto effecisset, quandoquidem cum sola Parochorum facultate possent omnes quibus vellent confiteri (quæ sequela est euidens, in sententia dicta) sic subdit: Consequens autem euidenter est absurdißimum, quia prorsus eneruat Decretum Concilij: & quia ridiculum est posse Parochum concedere, quod summus Pontifex numquàm ordinariè concedit per Diplomata sua, & Episcopus non potest concedere. Sic ille; qui circa priorem illam sententiam ea fuit moderatione contentus, vt indubitabilem tantùm affirmarit quæ eidem aduersatur, immò extra quæstionem eam videatur censuisse. Circa aliam verò, in qua sumus, quibus vtatur terminis iam vidimus, absurdissimæ & ridiculæ, quod in eius modestissimo genio rarò aliàs inuenietur. Et de certitudine iam ita præmiserat. n. 11. Propter quam rationem nonnulli ausi sunt hanc sententiam defendere. (quia scilicet à Concilio ius commune non videtur abrogatum) Mihi autem neque tuta, neque practicè probabilis videtur. Ex quibus id habemus, sententiam scilicet vtramque censuræ alicui obnoxiam esse, sed multò magis posteriorem; cùm ex ea absurdissimum consequens, pariterque ridiculum paradoxum euidenter deducatur. Illa ergo priore à Pontifice damnata, de huius damnatione non videtur posse dubitari.

Export TEI

212

*Id quod ampliùs roboratur. Nam posita

Export TEI

Si Parochus approbare pro aliis potest, etiam & pro seipse.

probabilitate sententiæ de potestate Parochi ad delegandam iurisdictionem non approbatis, legitimè sequitur posse etiam non approbatum eligere in Confessarium, quia non debet esse ipse peioris conditionis, & magis strictos habere terminos, quàm subditi habeant, vbi non constat à Iure fuisse constitutos. Non quidem ex eo quòd videatur erga se ipsum iurisdictionem exercere, impedimentum esse potest, quia tale non est in Episcopo eligente sibi Confessarium, & ita iurisdictionem erga se ipsum tribuentem: quod & in Pontifice admittunt Doctores Indulgentias lu|

p. 258

cranti, quas alijs concedit, ea ratione reddita, quòd non debeat esse peioris conditionis, quàm vulgus fidelium: & quia in eo possunt distingui duo respectus, iuxta quos id conuenienter explicatur. Vt Pontifex enim sibi concedit vt homini inter Ecclesiæ membra numerato. Et idem est de Prælatis alijs, qui Indulgentias possunt elar

Export TEI

Ex Indulgentiis vrgetur.

giri. Pro quo P. Suarez Tomo 4. in 3. p Disput. 52. Sect. 2. n. 19. & seqq. Sic ergo & Parochus, qui concedere alijs licentiam potest ad electionem Confessarij, sibi etiam eligere potest, conferendo scilicet illi iurisdictionem erga se vt Parochus est, & vt vnus èex gremio Paræciæ beneficium illud accipiens, vt membrum inquam illius communitatis pariter indigum, neque quidquam habens, propter quod excludi debeat: immò remedio Confessionis frequentiore egens, vtpotè Sacramentorum administrationi ex officio vacaturus. Cùm ergo hæc Confessoris eligendi facultas, cum alia erga Paræcianos ita connexa sit, vt huius sit illa legalis sequela, dum hæc à Sede Apostolica damnata deprehenditur, de illa non videtur dubium esse posse: vnde neque necessarium fuit exprimi; quia posita vnius damnatione, alterius damnatio ex terminis constare videbatur. Cùm aliàs apud Doctores malè audiret, vt ex P. Suario vidimus. Eôdem modo loquitur Bassæus verb. Confessarius. 3. n. 5. P. Fagundez circa

Export TEI

Prædicta sententia malè apud Scriptores audit.

Secundum Ecclesiæ præceptum Lib. 7. Cap. 2. n. 42. Ioannes Sancius in Selectis Disput. 48. n. 51. addens prædictis esse plusquàm falsam, & friuolum esse illius fundamentum. Diana Parte 3. Tract. 4. Resolut. 146. non audet illam probabilem affirmare: quod tamen intrepidè præstat Parte 10. Tract. 16. Resolut. 75. Et cum præfatis censet Franciscus Syluius in Additionibus ad 3. p. q. 6. arti. 1. quæsito 4. Cardinalis Lugo omninò veram dicit communem sententiam: ex quo infertur contrariam omnino falsam iudicandam. Alij aut omittunt, vt dogma indubitatum, aut statuunt cum eadem firmitate, nullam circa illud mouentes quæstionem. Iam ergo erat sententia talis ad Censuræ Pontificiæ dignissimum additamentum fermentata, vt non debeat haberi mirum, quod de eius inclusione in Decreto S. Congregationis est à nobis pronuntiatum.

SECTIO X.