Avendaño: Thesaurus Indicus

135

*DIctum de hoc à Nobis Parte 1. Au

Generalis prohibitio circa non approbatos.

ctarij n. 364. & seqq. & Parte 2. num. 196. & seqq. Et circa necessitatis casum n. 209. de quo Auctor citato Tract. 7. Sessione 1. in qua, eorum sententia adducta, qui potestatem huiusmodi Parochis inesse censuerunt, etiam extra necessitatis articulum, affirmat eam iam non posse sustineri propter Cardinalium declarationem. Quia verò circa declarationes eiusmodi obuia apud plures euasio extat ex eo quòd non habeantur authenticæ, & ita non habere vim legis, non videtur sententia dicta ex ea parte penitus infirmata, vnde ad Decretum Alexandri VII. recurrendum, cuius Auctor non meminit, nec meminisse forsan potuit illius notitiam non assecutus, de quo Nos citatis locis.

Export TEI

136

*Circa casum autem necessitatis, qui in

Export TEI

Circa casum necessitatis quid à Synodo Quiten. prouisum. Et de extensione ad Paræcianos.

oppidis Indorum remotioribus occurrere potest, id vt probabile proponit, iuxta dicta à Nobis citato nu. 209. addens in Quitensi Synodo concessum Parochis Indorum in Montanis degentibus vt confiteri possint Sacerdotibus non approbatis, quibus eò contingat appellere. Quod extendendum censet ad Paræcianos vt possint similiter confiteri, ex rationabili præsumpta Pontificis voluntate, pia inquam, & tenellis Ecclesiæ filijs perutili, quando in hebdomada sancta defatigati nimio labore Parochi adiutorio indigent, nec nisi rarò consequuntur. Quæ quidem ratio probat etiam vbi Parochus non adest: idem pariter dicendum, si tempus obligationis instet, vnde & similiter ab eodem affirmatur. Quod tamen negant Trullench in Bullam Cruciatæ Lib. 1. §. 7. Cap. 2. n. 2. P. Mendus in eamdem Disputat. 22. n. 111. & Leander à SS. Sacram. Parte 1. de Sacramentis Tract. 5. Disput. 9. Quæst. 57. qui tamen probabile censet oppositum. Et quidem si citati scriptores genium Indorum agnoscerent, de illis fortè aliter censuissent.

Export TEI

137

*Vbi & inquiri meritò potest, an in casu

Export TEI

Quo titulo illa stare possit, & qualis videatur admittenda.

priori, quando scilicet Parochus adest, sit necessarius recursus ad præsumptam Pontificis voluntatem? Vel dici possit in Quitensi diœcesi, & in alijs, vbi idem dispositum inueniatur, approbationem Synodi ad id extendi eo ipso, quòd approbatum statuat Sacerdotem ad Confessionem Parochi excipiendam. Et generaliter quidem non videtur admittendum, quia potest eo tempore Sacerdos non approbatus accedere, quo obligatio adimplendi præceptum non instet, cùm tamen Parocho sit necessaria Confessio ob grauis criminis conscientiam. Si autem adimplendi præcepti obligatio vrgeat, videtur equidem extensio consequenter admittenda: quia magis necessaria est facultas dicta pro Indis, quàm pro Parochis: hi enim elicere actum contritionis possunt, vel qui talis ab eisdem reputetur, & sic celebrare; quod tamen Indis est perdifficile. Vnde credendum est |

p. 245

Synodum maiori necessitati succurrere voluisse. Immò etiamsi tempus adimplendi præcepti non instet, videtur idem dicendum, quia Indi suis Parochis valdè confitentur inuiti, vnde frequentia timeri sacrilegia possunt: cui grauissimo incommodo non apparet credibile superiorum prouidentiam subtracto remedio defuisse.

Export TEI

138

*Et cùm etiam graue incommodum ap

Export TEI

Dispositio Synodi Quitensis an omnino necessaria.

pareat in eo quòd Parochus Confessionis sit subsidio destitutus, propter quam rationem à præfata Synodo id dispositum est, quod vidimus; videtur equidem sine dispositione prædicta posse illum non approbato confiteri iuxta formam à Concilio Tridentino traditam. Licet enim contritionis actum elicere possit, id non est ita facile; & carere gratia Sacramenti adeò necessaria inter peccandi occasiones sanè grauissimas constitutum, damnum est proculdubio ingens, propter quod prædicta Synodus de remedio iam explicato prouidit. Quod quidem dici potest non ideò adhibitum, quod omnino necessarium videretur, sed ad certitudinem adstruendam approbatione Sacerdotis, qui à Parocho sufficiens iudicabitur; id siquidem oportebit ab eôdem explorari: adeò enim ineptus esse poterit, vt nequeat ipsi negotium conscientiæ debita cum securitate committi. Quamuis, si Parochus doctus sit, ea possit superari difficultas instructione præuia, vt est grauium scriptorum recepta doctrina, pro qua videri potest P. Dicastillus Tomo 2. de Sacramentis, Tract. 8. Disput. 10. n. 340. & 344. & Leander de eisdem Parte 1. Tract. 5. Disput. 11. n. 105.

Export TEI

139

*Quia verò respectu Paræcianorum ea

Export TEI

Notanda doctrina circa casus necessitatis.

instructionis adhiberi diligentia nequit, non videtur talis ad eorum Confessiones audiendas exponi. Circa quod tamen non omittendum, quod apud eumdem P. Dicastillum occurrit num. 352.

Export TEI

P. Dicastill.

vbi ita scribit: Immò non desunt aliqui Recentiores, qui putent id licere in casu grauis neceßitatis, etiam non extremæ, vt si defectu aliorum Confessariorum aliquis populus longo tempore destitutus maneret: tunc enim satiùs putant confiteri sic ignoranti, quàm tamdiu manêre sine Confeßione; cum obligatione tamen posteà confitendi coràm idoneo: quod non videtur improbabile; non tamen necessarium esset sic confiteri extra extremam necessitatem, aut morale periculum incidendi in illam tempore, quo non sit neque alia, neque illa copia Confessoris. Sic ille: quod ad Indorum Parochos videtur posse pariter applicari. Cùm enim illi sciant Indos suis Parochis inuitos confiteri, & periculum sacrilegiorum, quod diximus, esse certissimum; nec sit medium aliud secundùm præsentem statum, quo illi possit obuiari, nisi copia facta Sacerdoti tali excipiendi eorum Confessiones, non videtur improbabile sic posse facere, iuxta prædictorum Auctorum sensum. Si addamus Indos sic Confessos non esse obligandos ad iterandas Confessiones, sed sua bona in fide relinquendos; ne damna, quæ præfato agendi modo vitare curatum est, obligatione iterationis exposita, cum eorum maiori detrimento recurrant. Cùm aliàs plurium ac grauissimorum scriptorum sententia sit non esse iterandam Confessionem factam cum Confessario valdè ignaro, vt videri potest apud citatum Leandrum suprà Disput. 5. Quæst. 84. qui agmen eorum adducit. Sed videat Parochus an in huiusmodi vagis sacerdotibus cum ignorantia alia morum inquinamen

Export TEI

Admonitio momenti magni.

ta concurrant, propter quæ solet illis approbatio denegari. Quod cùm accidit, arcendi vtpotè lupi ab ouili Christi, & maiora damna ex administratione Sacramentorum futura penitus præcauenda. Quidquid de Parochi ipsius confessione sit, in qua nullum potest timeri periculum.

SECTIO XVII.