Avendaño: Thesaurus Indicus - The School of Salamanca

back | | continue

CAPVT V.

CAPVT V.

An Prælati Religiosi pro Parochiis Indorum debeant proponere digniores.

32

*AFfirmatiuam sententiam absolutè

Digniores proponendos qui cẽseantcenseant.

tenet Dom. Solorzanus Tomo 2. Lib. 3. Cap. 17. numer. 23. & seqq. pro quâ alios adducit, ex quorum generali doctrinâ id sequitur. Sed in speciali pro Indiis refert Fr. Ioannem Baptistam in Animaduersionibus pro Confessariis Indorum Parte 2. vbi cum Mag. Veracruz concludit, quòd cùm in Capitulo Prouinciali Definitorium debeat eligere Guardianos & Priores, qui simul his Parochijs fungantur, debent semper eligere meliores sub mortali peccato, vt docet D. Thomas 2. 2. quæst. 63. artic. 1. & q. 185. & Quodlib. 6. quæst. 9. quem sic explicat Sotus de Iustitiâ & Iure Lib. 3. quæst. 6. artic. 2. Caietanus in Summa V. Beneficium, & egregiè Nauarrus in Miscellaneo Latino de Oratione num. 43. Sed certè neque Mag. Veracruz, neque Fr. Ioannes Baptista de Curatis Indorum locuti: vnde verba illa, Qui simul his Parochiis fungantur, de suo addidit citatus Auctor, neque ab eis dicta ad electionem pertinent Parochorum, sed generalior doctrina est, sicut & in § §. seqq. Videantur fol.

Eorum fundamenta.

261. pag. 2. & 262. Sed quidquid de hoc sit, probari prædicta sententia potest ex communi, satisque receptâ doctrinâ, quæ in Concilij Tridentini grauissimo Decreto Seßione 24. Cap. 18. de Reformat. magnum habet fundamentum: quod scilicet ad Beneficia Curata digniores sunt eligendi: id quod cùm in Beneficiis secularibus maximè verum habeat, in Regularibus, de quibus agimus, pariter asserendum: quia pro illis seculares Parochi eligendi erant, & ita digniores: quòd autem tales non eligantur, ex oppositione Religiosorum prouenit, vt fatetur citatus Fr. Ioannes Baptista fol. 384. pag. 2. sic dicens: Quòd autem simus caussa (damnorum inquam ex

Fr. Ioan. Baptista.

defectu in ministerio) patet, quia totis viribus procuramus, ne in nostros populos Clerici vel Fratres alterius Ordinis intrent, Sacramentaque ibi ministrent. Immò si ibidem Episcopus, vel Senatus Regalis Clericos præficerent in Curatos, nos valde de hoc conquereremur. Et peto nunc, quis tenetur in dictis populis Indorum aßignatis ministrare Indis Sacramenta, diebusque festiuis Missas celebrare? &c. Non Clerici, quia inde amoti sunt nostris importunis precibus; non Episcopi, quia absunt; ergo Fratres ad supradicta tenentur. Sic ille.

33

*Dico primò Quando Prælati tres assi

Assertio 1. Peccare grauiter Prælatos minùs dignis locum meliorem in nominatione tribuentes.

gnant, ex quibus Patronus eligat præsentandum |

pro doctrinâ, grauiter peccant, si in assignatione eos præferant, qui minùs digni sunt, ob humanum aliquem respectum carnis & sanguinis. Videantur dicta Titulo 2. Cap. 4. & Titul. 3. num. 76. & seqq. Et quæ de Regibus loquentes diximus Titulo 1. num. 69. & seqq. Ratio est: quia cum ij, qui Regio nomine præsentant, communiter eum eligant, qui meliorem locum in assignatione Prælati tenet, talisque sit ipsius Prælati voluntas: vnde si nominare vnum solùm posset, illum, quem primo proponit loco, nominaret: ex eo fit fidelitatem debitam in re magni momenti violari, & damna consequenter velle, quæ ex minùs digni administratione sequentur, quęquae sunt sanè nōnon leuia, & ita leuis esse culpa nequit. Nisi fortè excessus non sit magnus; tunc enim aliquid est humanis obligationibus concedendum, vt neque in eo veniale peccatum inueniatur. Pro quo videri potest P. Thomas Sancius Lib. 2. Consiliorum, Cap. 1. Dub. 2. n. 17. vbi alios adducit.

34

*Dico secundò. Sine peccato stare potest

Assertio 2. sine peccato stare posse non proponi digniorem.

vt Prælati minùs dignum proponant, omisso digniore. Id probo ex doctrinâ Dominici Soti Lib. 3. de Iustitiâ, quæst. 6. art. 2. argum. 1. post Conclus. 9. & aliorum, quos sequitur P. Sancius loco dudùm adducto, num. 23. §. Tertiò, limitanda. Di

Notanda pro eo doctrina.

cunt illi posse digniorem omitti, quando breui expectatur locupletior Præbenda eidem conferenda. Iuxta quam philosophandum in nostro casu: cùm enim Prælati Religiosi multas habeant Doctrinas, quæ passim vacant, & in illis plures occurrere possint, quæ digniorem Pastorem requirant; prudenter facient, si pro illis eos, qui tales fuerint, reseruarint. Quod enim Doctores citati dicunt de locupletiori Præbendâ, ita intelligendum est, vt non debeat maior commoditas eligendi tantùm attendi, sed quando cum illâ bonum est Ecclesiæ connexum: neque enim Beneficia pro locupletandis Ministris, sed pro bono Ecclesiæ præsertim instituta sunt. Beneficio ergo pro quo maior esse potest industrij Ministri necessitas, conuenienter, qui nunc omittitur, reseruatur. Pro quo est etiam sententia aliorum,

Et alia obseruatione dignissima.

quos sequitur idem Pater num. 24. dicentium digniorem posse postponi respectu pinguioris Beneficij, quia in minùs pingui vtilior esse potest, ob speciales circumstantias: iuxta singularem in hac materiâ præ oculis habendam, bonum scilicet Ecclesiæ bono priuatorum esse præferendum. Cùm ergo Prælati in prædicto modo proponendi eum possint habere respectum, non debent ob prætermissos digniores condemnari.

35

*Dico tertiò. Dummodo Prælati Reli

Assertio 3. quid circa praxim, ad vitandos scrupulos.

giosi eos proponant, de quibus plenam habent satisfactionem, quantùm humana fragilitas nosce sinit, quæ nec abesse patitur imperfectiones cum virtutis substantiâ consistentes, rarò continget in prætermissione digniorum graue peccatum inueniri. Id probo. Nam Cardin. Caietani sententia

Caietani ad probationem senentia. Vbi Beneficij consideratio duplex adhibenda.

est in Summâ. v. Electio. & v. Beneficium. §. vltim. & sentaculo 12. quæst. 4. quem multi docti Recentiores sequuntur, dicentes obligationem esse eligendi digniorem, si consideretur Beneficium formaliter, quatenus scilicet est prouentus honoris, & bonorum temporalium, quia sic ad regulas distributionis communium bonorum spectat. Si tamen attendatur ad principale, quod reperitur in Beneficijs, scilicet officiũofficium pascendi, & ministrandi diuina, satis est si conferatur digno, quia sic nōnon est distributio honoris, sed oneris, pro quo & alias rationes adducit Salon 2. 2. q. 63. art. 4. Contr. 3. Fol. 1004. & seq. Licèt autem citati illam reprobent cũcum Couarruuia Reg. Peccatum, 2. p. §. 7. n. 4. vers. Igitur; quia reipsa duo illa inseparabilia sunt: in casu tamen nostro videntur posse separari: quia doctrinæ non sunt institutæ pro honore & prouentu rerum temporalium in Religiosis, in quibus oneris potiùs quàm honoris distributio est. Quòd si aliqui eas ex deprauato illo affectu appetant, id certè per accidens est. Addunt illi, vtro ex illis modo considerentur Beneficia, danda esse dignioribus, saltem ex virtute fidelitatis, quâ tenentur dispensare fideliter præficiendo Ecclesiæ Ministrum digniorem suis muneribus obeundis. Verùm hoc non obstat, & ex eo potiùs argui potest pro nostra positione: nam fidelitas omnino seruatur à Prælatis Religiosis, dum loco sæcularis Clerici aliàs seruituri, Religiosus plenæ satisfactionis offertur, licèt dignior non sit: nam generaliter loquendo plus est fidendum tali, quàm Sacerdoti sæculari non ligato votis, nec profitenti perfectionẽperfectionem, aut in scholâ virtutis educato; qui non solùm Episcopo, sed etiam Prælato suo administrationis est rationem exactam redditurus. Vnde præsumptionem pro Religiosis extare benè ostendunt Auctores, quos adducit Dom. Solorzanus Cap. 16. numer. 57. factâ cum sæcularibus Sacerdotibus comparatione. Licèt negandum non sit multos ex iis probatæ virtutis existere, & qui in Parochiali curâ non sint Religiosorum dignissimis posthabendi.

36

*Dico quartò. Prælati Religiosi graui

Assertio 4. contra abusum nominātiumnominantium ignaros Idiomatis, & socium peritum assignantiũassignantium.

ter peccant, si doctrinas in titulum Patribus grauioribus conferri faciant, dum eos ad illas nominant, Indicum Idioma non callentibus, alium illis associantes in eo peritum, vt Parochiales per eum functiones obeantur. Sic Dom. Solorzanus Cap. 17. num. 26. & seqq. & in Politicâ Pag. 651. vbi & Motum proprium sæpiùs adductum, & Textus alios expendit, ex quibus constat peritiam linguæ in Parocho necessariam esse, vt per se ipsum administret: pro quo & faciunt adducta Titulo præced. numer. 3. & Titulo 13. num. 4. & speciale Rescriptum Philippi III. in propriis terminis casum decidentis. Estque id adeò perspicuum, vt mirum sit apud viros doctos & pios tale quid accidere potuisse. Et videtur sanè peccatum tale

Peccatum commune trium.

commune trium: Prælati inquam proponentis, Patroni præsentantis, & Episcopi approbantis ac Canonicè instituentis. Cùm enim debeat examen præcedere, & reuerà non præcedat quale necessarium est, sic enim de linguæ defectu constaret; dum ita omnes ad huiusmodi absurdum concurrunt, in eadem sunt pariter damnatione. Nisi fortè Religiosus socius examen subeat, &

Fraus qui in eo esse potest, prorsus damnabilis.

præsentetur, atque approbetur, eique Canonica institutio fiat: cùm tamen in foro Religionis aliter se res habeat, eò quòd Religiosi existiment se ad illa omnia non teneri, eisque proptereà subiici, quia si secus facerent, turbæ inde excitarentur, & stipendium Parochialis curæ minimè solueretur. Quod quidem dissonantiam habet insignem, & fraudem Religiosâ sinceritate prorsus indignam: vnde nec credibile est tale quid alicubi |

practicatum: neque occultari illud posset: detectum autem remedio fuisset opportuno per superiorem prouidentiam extirpatum. De hoc certè Schedula Regia non loquitur, quia talis in Regiorum Consiliariorum mentem venire non potuit absurditas, cuius postrema verba oportebit expungi, dum ibi sic dicitur: Quedando con

Regia Schedula circa quid versetur.

esto sugeto todo lo que como tales Curas licieronhicieron, à los escrupulos, nullidades, è inconuenientes, que se dexan considerar. Licèt enim circa præfata possit quisquam opinione probabili se tueri, sine periculo nullitatis, iuxta dicta num. 25. in casu tamen isto omnino deficit probabilitas, & grauiter debita fidelitas violatur, vnde non possunt non acres scrupuli suboriri. Ad ea, quæ initio Capitis allata sunt, quid sit dicendum, constat ex dictis circa Assertionem præcedentem.

Loading...

back | | continue