*Ne autem Religiosi, de quibus loquimur,
præfatæ sententiæ se possint authoritate tueri, addendum est, vt ab eis res peragitur, omni videri
probabilitate carere
: quia Auctores, eam tenentes, id addunt, quod ab eisdem non seruatur. Dicunt enim non posse pro sustentatione plus exigi,
quàm reuerà necessarium sit. Bonacina
numer. 4.
§.
Hæc tamen sententia. P. Sancius
numer. 7. & alij,
qui solùm id, quod pro alimentis necessarium est,
exigi posse permittunt. Quod quidem in viris iuxta id regulandum est, quod solet pro Monialibus assignari. Cùm quo quidem non stat integram legitimam, quæ copiosa sit, aut maiorem
eius partem postulari, negatâ aliàs Professione.
In quo quidem peccatum videtur manifestæ iniustitiæ committi
: qui enim ingressus est, ius habet
ad Professionem, si aptus fuerit deprehensus; ad
hoc enim Apostolicâ auctoritate Religio confirmata est, & ad hoc etiam Fideles bona sua, dum
Monasteria fundarunt, liberaliter contulerunt.
Atqui ex eo quòd quis nolit bona sua Religioni
donare, non est ineptus, quia in hoc liber est, &
liberum prorsus esse voluêre Pontifices, vt vidimus; & specialiter obseruanda verba Vrbani IV.
in Cap.
Sanè, Extra, de simonia, vbi post alia sic
concludit:
Illa dumtaxat, quæ personæ ipsæ ingredientes, purè & spontè, & plena libertate, omnique
pactione cessante, dare vel offerre Ecclesijs, Monasterijs,
Prioribus, domibus, & locis huiusmodi voluerint, cum
gratiarum actione licitè recepturi. Sic ille. Ergo si
negetur Professio, iniuria fit manifesta; vnde &
peccatum iniustitiæ grauissimum in hoc agnoscunt graues scriptores apud Bassæum verb.
Simonia 3.
num. 9.