*De casu ergo proposito loquendo, vt
iustificari talis compulsio possit, duæ rationes
occurrent. Prima ex titulo sustentationis, ratione cuius in Monialibus dotes admittuntur; immò
& exiguntur, quibus non datis, Professio inculpabiliter denegatur. Sed hæc admitti nequit;
quia Religiones redditus habent vnde alere alumnos possint, & ita ab ingredientibus non est
generalis pro sustentatione petitio. Et ita tenent
plures, quos adducit & sequitur P. Oñate
Disputat. 82.
num. 227. & P. Lessius in Resolutionibus v.
simonia à Casu 10. Hoc autem stante, non
est obligatio in renuntiantibus aliquid relinquendi monasterio, vt cum aliis probat P. Thomas Sancius
in Opere morali Lib. 7.
Cap. 3.
num. 8.
Hinc quæstio suborta an Religiosis interdictum
sit inducere Nouitios vt aliquid Monasterio re
linquant. Ad quam citatus Auctor
num. 15. respondet Emmanuelèm Rodericum
Tomo 2.
Summæ Cap. 7.
num. 11. Et P. Suarium
Tomo. 5.
in 3.
p. Disputat. 22.
Sect. 5.
numer. 5. cum aliis, quos
ipsi adducunt, multis, ostendere licitum esse inducere Nouitios vt donent seu relinquant sua
bona Monasteriis. Ex eo autem quod addunt
clarissimè apparet quid sit in præsenti casu dicendum. Cùm enim dicant id fieri posse, cautionem adiiciunt,
dummodò id fiat bono fine, & ita
moderatè, vt relinquatur Nouitiis libertas ad disponendum de suis bonis. Quæ quidem resolutio communissima est; quamuis P. Suarez
citato loco nihil pro ea speciali difficultate habeat, sicut neque
in tota illa Sectione: in quâ quidem solidissimè
probat, licet non sit damnabile aliquid pro su
stentatione exigere, quando pro illâ non habent
Conuentus redditus necessarios, vel licet pro aliis habeant, non tamen pro eo, qui recipi desiderat: rarum tamen esse inusitatumque quoad Religiones virorum, vt ex pacto tacito vel expresso
ita petatur aliquid in sustentationem, vel subsidium Religionis, vt aliter habitus, vel Professio
denegetur: pro quo specialiter
num. 12. Quod
verò P. Sancius ibidem amplectitur, non est conforme sententiæ, quam posteà docuit
Lib. 1.
Consil. moral. Cap. 2.
Dub. 23.
num. 1. vbi ait etiamsi
Monasterium sit diues, posse ab ingrediente aliquid pro sustentatione requirere, sicut etiamsi
aliquis sit ditissimus, potest dotem ab vxore exigere. Si enim res ita se habet, iam non relinquitur libertas Nouitio ad disponendum de suis
bonis, quam constat illæsam penitus remansuram. Et sententiam P. Sancij tenent alij, in quibus est Bonacina
Tomo 3.
Disputat. 2.
Quæst. 3.
Puncto 29. P. Palaus
Tomo 3.
Tract. 17.
Disput. 3.
Puncto 9. P. Valentia
Tomo etiam 3.
Disputat. 6.
|
Quæst. 16.
Puncto 3. §.
Multò verò. Quod & probabile reputat P. Vincentius Tancredi
de Religione, Tractat. 2.
Lib. 4.
Disput. 12.
num. 8. licèt ipse
cum P. Suario contrarium teneat, quæ est etiam
communissima sententia Sacris Canonibus &
rationi prorsus consonans, pro quâ specialiter P.
Suarius consulendus, qui alios adducit, sicut & P.
Tancredi
num. 5. & P. Becanus
quæst. 9.
de simonia,
num. 2.
