Avendaño: Thesaurus Indicus - The School of Salamanca

back | | continue

SECTIO XIV.

SECTIO XIV.

Circa approbationem Religiosi cum limitatione, occasione quaerelae Indici Praelati. Et circa eam difficultas peculiaris.

Circa approbationem Religiosi cum limitatione, occasione quærelæ Indici Prælati. Et circa eam difficultas peculiaris.

289

*REligiosum approbauerat Indicus PręsulPræsul

Casus propositio iuuenis Confessarij feminarum.

cum limitatione, vt scilicet feminas non posset nisi post annos aliquot, & certè non paucos, auscultare. Ingressus autem Ecclesiam illius Ordinis vidit eum ad Confessionale sedentem, & feminarum excipientem Confessiones, erat enim magni Iubilei tempus. Quod quidem ægrè tulit, & actionem vt inconsultam & absurdam condemnauit. Cui tamen satisfieri ex eo potuit quod Religiosus ille iuuenis, & illius Prælati, satis in eo probabilem fuissent opinionem |

amplexi, de qua nos in Thesauro Indico Tomo 2. Tit. 12. n. 354. iuxta quam approbatus cum limi

Pro quo stet opinio probabilis, vt nequeat illi limitatio obstare.

tatione potest in Iubileo eligi, sicut etiam per Bullam Cruciatæ, pro quo Auctores dedimus suprà nu. 223. & 230. & in Thesauro doctum Archipræsulem in viuis tunc agentem, & iam vita satis in eo munere exemplari perfunctum, Illustrissimum Dom. Gasparem de Villaroel, qui

Archiepiscopus Villaroel laudatus.

præclara Spiritus sancti æmulatione, à quo positus vt regeret Ecclesiam Dei, quam acquisiuit sanguine suo, Pater fuit pauperum, Dator munerum, ne relictis sibi libris, qui editione multorum etiam dici lumen cordium potuit, vt in lumine iam admirabile videre lumen sperare meritissimò debeamus.

290

*Stante autem opinione prædicta dubi

Vt possit apbrobatio reuocari quæ videantur iudicare.

tari potest an talis Prælatus, aut alius etiam occasione consimili potuerit approbationem dictam reuocare, eo quòd, licet probabilis talis opinio sit, illius tamen vsus minimè conueniens fuerit iudicatus, Religiosum inquam iuniorem, & hesternum Sacerdotem feminarum Confessionibus publicè audiendis exponi. Posse enim ob rationes

Posse ob caussas ad Confessionem spectantes.

denuò occurrentes, ad Confessionemque ipsam spectantes, communis resolutio est, decisumque ita ab Innocentio X. in Breui, quod extat Tomo 4. Bullarij, & refertur à Lezana Tomo 4. Consulto 40. in cuius §. 1. rogantibus Patribus Societatis Iesv

Breue Innocent. X.

Prouinciæ Mexicanæ, An Archiepiscopus RegularẽRegularem pro Confeßionibus semel approbatum, sine noua caussa suspendere possit ab ipsis Confessionibus audiendis? sic responsum: Respondet Regulares aliàs liberè ab Episcopo præuio examine approbatos ad audiendas Confessiones personarum sæcularium, ab eodem Episcopo suspendi non posse sine noua caussa, eâque ad Confessiones pertinente. Sic ibi. Cùm ergo caussa dicta ad Confessiones pertineat, videtur posse Episcopum sua circa hoc vti potestate.

291

*Neque contra hoc videtur facere plu

Item cum limitatione approbari circa feminas, pro quo & praxis.

rium Scriptorum doctrina, quos adducit Diana Parte 11. Tract. 8. Resolut. 27. asserentes non posse Episcopos approbare Religiosos cum limitatione circa feminas ratione florentis ætatis: nam vt ipse Diana testatur, praxis est in contrarium in aliquibus locis, quæ quidem sine magno esse fundamento nequit, vnde Episcopi ea se tueri possunt, & ita ad negationem dictam procedere, nec paruò quidem resistentia constabit. Præterquàm quod suspensio talis non ex eo continget quòd Religiosi opinione vtantur probabili; sed

Et in casu proposito ob scandalum.

quia talis probabilis opinionis vsus inordinatè vsurpatur, cum publicitate inquam dicta, & ita etiam non sine scandalo, præsertim si desint crates, in quorum vsu multi parùm scrupulosi deprehenduntur, cùm negari nequeat & indecentiæ, & periculo ipsis adhibitis obuiari.

292

*Contra Pontificis etiam voluntatem non

Non fieri in eo contra Pontificis voluntatem Bullam aut Iubileum concedentia.

ire sic suspendentem Episcopum solam Ordinarij approbationem ad Confessarij electionem requirentis, quod est eorum sundamentum, qui etiam cum limitatione approbatum eligi posse contendunt, ex eo probari potest, quia ex quo suspensio ponitur ob indecentem vsum, iam talis non est ab Episcopo approbatus, & ita potiùs voluntati Pontificis præstatur obsequium, quàm vt aliquatenus violetur. Dubitari enim nequit quin spatio Iubilei currente possit Episcopus Religiosum suspendere, si ipse circa Confessiones ita prauè se gerat, vt sufficientem caussam tribuat suspensioni. Si ergo ea, de qua loquimur, reperiatur talis, nihil subilei tempus obstabit, alias neque suspendi posset respectu habentium Bullam Cruciatæ, in qua similis facultas cum eadem conditione approbationis ab Ordinario habendæ conceditur.

293

*Si dicatur ex præfatis non conuinci posse

Nec opponi Episcopum mediis aliis vti posse.

suspensionem dictam infligi, quandoquidem alijs vijs occurri incommodo prædicto potest, admonitione inquam acri Confessarij, aut Prælatis admonitis, comminatione adiuncta circa vlteriores approbationes. Contra hoc esse potest quòd Episcopus parùm fortè medijs præfatis confidet, & res ista adeò seuerum eam tractandi modum requirit, vt non debeat post experientiam absurdæ tractationis, dubijs illa arbitrijs committi. Quòd si euasio dicta vim haberet, sequeretur numquàm posse Episcopos suspensione vti ob caussas ad Confessionem pertinentes, quia quando illæ extant, vti medijs præfatis potest, & non statim fulgurantis hastæ spiculum euibrare. Cùm ergo hoc nequeat admitti, eo quòd negotium hoc securis debeat remedijs peragi, in nostro casu idem videtur obseruandum.

294

*Quid ad hæc? Dicam. Suspensio appro

Non posse Confessarium suspendi verisimilius apparet.

bationis iam exhibitæ satis grauis est, & cùm pœnæ rationem habeat, proportionata ei debet culpa respondere, qualis non apparet in prædictæ opinionis vsu, quæ adeò probabilis est, & à doctis Prælatis approbata. Vsus autem ratione necessitatis reddi honestus potuit, quia Iubilei tempore maior debet esse pœnitentium concursus, & fortè Ecclesia non habet ita accommodatas sedes Confessionibus audiendis vt euitari indecentia possit, quæ in iuuenum Confessariorum cum iuuenculis etiam sacro commercio esse potest, & quidem in Cathedralibus ac Parochialibus Ecclesijs de commoditate dicta parùm curari potest, vnde Confessarij vix interposita manu excipere soliti sunt Confessiones feminarum, & suum etiam imminet in adultiore ætate periculum: nec plus debent Religiosi ad huiusmodi cautionem arctari, quàm sæculares, cùm de illorum virtute, in cuius degunt Schola, plus debeat sibi Episcopalis prouidentia polliceri. Accedit suspensionem, si Censura est, si grauis sit pœna, propter veniale peccatum incurri non posse, vnde nec ferri contra venialiter solummodò delinquentem, vt apud Dianam Parte 5. Tractat. 10.

Suspensionis Censura ob solum mortale imponi nequit.

Resol. 17. tenent grauissimi Scriptores ex eo ducti quòd pœna improportionata sit. In casu autem nostro suspensio approbationis satis grauis videtur pœna, & ita grauioribus excessibus reseruata, ac proptereà noluit Pontifex propter caussas alias infligi præter spectantes ad Confessiones, satis apertè indicans eas ad effectum dictum graues esse futuras.

295

*Cui quidem rationi illud in primis op

Sed quia oppositum probabile, & Episcopus iudicare potest in eo culpam esse mortalem, nuper adducta infirmantur.

poni potest, etiam esse probabilem sententiam asserentium suspensionem absolutè loquendi posse ferri ob peccatum veniale, quod apud Dianam citata Resolut. Caietanus, Nauarrus, & P. Auila tenent, & plures alij, quorum auctoritate munitus Episcopus potest suspensionem dictam infligere, non vt Censuram, sed vt simplicem priua|

tionem; qui eo in negotio iudex cùm sit, & res agatur ad eius iurisdictionem spectans, multùm profectò illius iudicio deferetur, & in foro externo illius sententia præualebit. Deinde, poterit ille verosimiliter iudicare in casu dicto plusquàm venialiter delinqui, cuius standum iudicio, quia cùm Pontifex suspensionem approbationis propter solas caussas ad Confessiones pertinentes concedit Episcopis, eius illas remittit arbitrio; nullius enim alterius iudicium vt necessarium inducitur. Et licet secundùm Ius regulandum sit, iuxta communem Doctorum sensum, ad sic existimandum optimis Iuris regulis vti poterit, & consilio peritorum duci; nec deerunt qui eidem has in parte suffragantur. Ea autem quæ pro extenuando peccato allatasunt, poterunt in casus contingentia insufficientia censeri, quia si pœnitentium sit copia, possunt illi ad integrè approbatos transmitti. Et Iubilei tempore quoad valorem absolutionis expedit sententijs omnino securis vti, quia intentio Ecclesiæ ad purificandas fidelium conscientias tunc peculiari ratione dirigitur, vt illorum status maximis adhibitis fundamentis melioretur. Ex quibus apparet quod de commoditate sedium dicitur parùm releuare.

296

*Est ergo satis res ista perplexa, vnde si

Cum res sit perplexa, Episcopo obsequendum.

ad eum fuerit peruentum articulum, omnino expediet morem Episcopo gerere, etiamsi non ita iusta suspensio videatur. Sicut obsequendum quando approbationem iniustè negat, circa quod inter damnatas à SS. D. Alexandro VII. Propo

Propositio damnata ad Alex. 7. circa negatam iniustè approbationem.

sitiones hæc extat, & est ordine 13. Satis facit præcepto annuæ Confessionis, qui confitetur Regulari Episcopo præsentato, sed ab eo iniustè reprobato. Ex eo videlicet quòd id, quod iniustè negatur, absolutè negatur; & ita absolutè non habetur ab eo, cui negatur, vt patet in negante iniustè pecuniam, vel quid aliud simile. Et prætereà, quia valde difficile est circa iniustitiam negationis rectum formare iudicium; neque ita inconcussum esse poterit, vt saltim dubium non subsit, in quo pro Prælato præsumendum, vt admonet Cardinalis Lugo Disput. 21. de Pœnítentia nu. 67. in casu approbationis reuocatæ locutus, ex quo pro casu iniustæ negatæ argumentum efformamus, quia in vtroque similis ratio decurrit. Pro quo & prudentissimum citatus Cardinalis monitum præstat citato loco ita scribens:

Cardinalis Lugo prudentissima doctrina.

Sic subditis, & maximè Religiosis, vt suprà dixi (scilicet nu. 55. vbi omnino videndus) honestißimum & consultissimum est Prælatorum intentioni se promptos & faciles exhibere; alioquin suspiciones dabimus æmulis nostris, quòd non tam ob zelum, tuendi nostra priuilegia, quàm ob alias caussas obedientiam Prælatis adhibere nolumus. Sic ille.

DIFFICVLTAS ALIA.

DIFFICVLTAS ALIA.

Circa prohibitionem Prælati Regularis stante Episcopi approbatione.

297

*NOn est dubium, si prohibitio cadat su

Potest stare illa respectu pœnitentium non habentium priuilegium.

pra Confessionis auditionem non habentium priuilegium ad eligendum Confessarium: circa hoc enim communis est Doctorum sententia licitè posse Prælatum Regularem suo subditum vrgere præcepto, quia & in hoc voluntas eius subiecta esse debet, sicut & in alijs; estque illud valde conueniens religioso agendi modo, in quo à Prælato dependet, qui eum potest Ordinario præsentare, vnde etiam circa vsum administrationis huius Sacramenti, & ita etiam per sententiam, aut præceptum, eum ipsi prohibere. Et hoc quidem quantùm ad quæstionem de vsu licito, in quo non hærendum, vt ad aliam de vsu valido veniamus, vbi & aliquid circa præcedentem etiam partem adijciemus. In quo quidem varietate sententiarum depugnatur: sunt enim qui dicant absolutè approbatum ab Episco

Approbatum ab Episcopo validè absoluere etiam repugnante Prælato alij aiunt, alij negant.

po pro suis ouibus, & iurisdictionem ab eôdem accipientem, validè absoluere, non solùm antè præsentationem Prælati, sed etiam eo repugnante, & quantis potest modis prohibente. Sic plures, quos adducunt & sequuntur Diana. Parte 1. Tractat. 11. Resolut. 13. & in Additionibus Partis 3. Resolut. 7. & Parte 5. Tract. 12. Resolut. 49. P. Mendus in Bullam Cruciatæ Disput. 22. n. 103. & 106. & Ludouicus à S. Raymundo Tomo 1. Tractat. 2. n. 47. & 57. Quod tamen negant alij apud eosdem, & apud postremum plures num. 54. qui

Exceptio in iuridica sententia.

cum alijs num. 57. citato limitationem addit, vt non debeat assertio præfata procedere quando subditus est à Prælato iuridicè suspensus & priuatus audiendarum Confessionum facultate.

298

*Fundamentum prioris dicendi modi est,

Priorum fundamentum.

quia datur quidquid à Concilio Tridentino vt necessarium ad validam ponitur absolutionem, approbatio inquam Ordinarij cum iurisdictione: circa quarum positionem aut remotionem, nullam habet Regularis Prælatus potestatem. Poterit quidem vsum prohibere, vt diximus, vnde & peccabit subditus præceptum violans, actus tamen valorem non infringet: ad eum modum, quo in administratione aliorum Sacramentorum stat eorum valor, non obstante prohibitione Prælati, etiamsi omnino iustificata sit: quod & in applicatione Sacrificij Missæ tenet satis recepta sententia; valet enim illa, quam subditus præfert expressæ Prælati voluntati, & generaliter fructum sacrificij verè applicat quoquo versus per iniquitatem deflectat.

299

*Opposita verò positio ex eo videtur fir

Item & posteriorum.

mari, quia Prælatus Regularis etiam habet influxum in ordine ad approbationem ab Ordinario conferendam: supponit enim illa iudicium Prælati Regularis circa mores & litteraturam subditi: & licet quod ad litteraturam attinet possit Ordinario per examen innotescere, non ita aliud; & ita Ordinarius per Prælati testimonium agnoscit: quòd si ante huiusmodi testimonium approbet, & iurisdictionem conferat, illud certè præsupponit, quia homini morum improbandorum non est credendum velle negotium adeò graue, & tot honestas exigens qualitates, cum suarum ouium discrimine manifesto committere. Stante ergo Prælati prohibitione in non leuibus Confessarij defectibus sibi subiecti fundata, deficit etiam approbationis Ordinarij fundamentum: & ita vim suam amittit, sicque actus illam requirens validus esse non poterit. Quam rationem Doctores non afferunt, & mihi videtur plus alijs firmior ex paucis, quas adducunt.

Media sententia de iuridica priuatione.

300

*Mediæ sententiæ fundamentum aliquo modo est nuper adducto concordans, ex eo |

quod Prælatus Regularis potest iuridica sententia inhabilem ad Confessiones Sæcularium audiendas subditum declarare: qua stante Ordinarius approbare nequit sic declaratum inhabilem: nam approbatio debet morum idoneitatem supponere, quod est à Congregatione Concilij declaratum, & ex terminis ipsis notissimum: ergo, cùm is, de quo agitur, id non habeat, nequit illum Ordinarius approbare, quia annullare sententiam Prælati nequit, cùm sit illa à iudice ab eius auctoritate prorsus exempto: Quæ ratio currit, siue sententia ante approbationem sit, siue post ipsam: quo euentu cessat, deficiente per sententiam dictam eius fundamento sicut nuper pro sententiæ negantis probatione dicebamus, & pro ista magis vrget, vt videtur perspicuum.

301

*Et adeò illud, etiam iuridicæ sententiæ

Eius fundamentum etiam generaliter procedit, iuxta plures.

rigore sublato, videtur vrgere, vt proptereà censeant absolutè loquendo, posita prohibitione Prælati omnino seria, & quantùm esse in illo potest, efficaci, validam non fore absolutionem, etiam si iurisdictio virtute Iubilei, aut Bullæ Cruciatæ, vel alijs modis à Pontifice conferatur. Pontifex enim non intendit religiosam infirmare subiectionem, & approbationem Ordinarij requirens, eam talem esse vult, quæ esse debet ordinariè loquendo; seruata inquam debita subiectione. Et mirum quidem accideret, si, cùm possit Episcopus Regulari approbationem subtrahere, iuxta dicta, & actum reddere nullum, id Prælato negaretur: cùm constet voluntatem Religiosi magis à voluntate Prælati pendere, quàm à sola voluntate Episcopi, vt arguit P. Fa

P. Fagund.

gundez Lib. 7. in 2. Præceptum Ecclesiæ. Cap. 2. n. 32. censens ita etiam dicendum quando caussa est occulta: quod & generaliter tenent multi apud Thomam Hurtadum Tomo 2. Tract. 12. n. 2152. nullam de sententia iuridica facientes mentionem, sed in eo fundati, quòd Religiosus

Cap. Nullus. Cap. Quorumdam.

non habeat proprium velle aut nolle. Ex Cap. Nullus. Et Cap. Quorumdam, de Electione. in 6. Vnde contra voluntatem Prælatorum non sunt capaces iurisdictionis ab Episcopo concedendæ; sed neque approbationis, supra quam illa immediatè cadit, & à Pontifice supponitur, quia media Religione debet haberi, vt argumentatur citatus Auctor. n. 2154. licet parùm consequenter addat. n. 2156. sententiam iuridicam esse necessariam, quod in omnimoda prohibitione verosimilius fortè affirmari posset.

302

*Cui dicendi modo maximè oppositus est

Stante etiam iuridica sententia posse virtute Bullæ, Iubilei &c. qui censeant.

ille, quem nonnulli amplectuntur dicentes, etiam si quis per iuridicam sententiam priuatus sit facultate audiendi Confessiones à Prælato suo, si aliàs approbatus sit, vsum fore validum, si Iubilei, aut Bullæ, vel similis alterius indulti virtute fuerit electus Confessarius. Sic Ludouicus à S. Raymundo suprà. n. 44. vbi plures pro se adducit eo quòd generaliter loquantur; cùm tamen reuera id in terminis adeò strictis non determinent, nec de priuatione per iuridicam sententiam quidquam statuant, vt videri potest in Diana citatis locis. Et in Lezana Tomo 1. Cap. 19. n. 12.

Citati pro eo Doctores minimè suffragantur.

& Tomo 2. verb. Bulla Cruciatæ. n. 20. & verb. Confessarius. n. 2. Sicut & in P. Antonio de Escobar in Libro Theologiæ moralis. Exam. 17. de Bulla Cruciatæ. n. 126. & Tomo 1. Theologicorum Problematum moralium Lib. 7. de Bulla eadem. Sect. 2. Cap. 32. Problem. 27. n. 355. vbi à præfato Auctore citantur. Dicto autem modo sentientium illud ipsum fundamentum est, quod n. 298. iam vidimus, videlicet in sic approbato inueniri quidquid à Concilio Tridentino Seßione 23. Cap. 15. vt quis reputari idoneus ad Confessiones Sæcularium audiendas postulatur.

303

*Addunt autem aliqui limitationem spe

Limitatio ex priuilegio PP. Prædicatorum.

cialem, vt videri præsertim potest apud Lezanam n. 12. & 2. citatis. Et Ioannem de la Crux Lib. 2. de statu Religioso. Cap. 6. Dub. 2. Conclus. 1. & 2. citatum Fr. Emmanuelem: si videlicet in Religionibus sit receptum Breue Iulij Secundi, die 7. Ianuarij. An. 1515. in quo extat concessio Reu. Generali PP. Prædicatorum facta, qua vti possunt omnes habentes communicationem priuilegiorum, qua reuocauit licentias & immunitates con

Priuilegium PP. Prædicatorum.

cessas Religiosis eiusdem Ordinis, quas Magister ipse Ordinis reuocandas diiudicauerit, & vndecumque emanaturas, sine licentia Superiorum Confessiones sic auditas annullando. Sic habet illud coram Reu. P. Francisco Romæo præsentatum & lectum, atque acceptatum Salmanticæ in Capitulo Generali. An. 1551. Post quod adducit aliud idem Ioannes de la Cruz concessum ad instantiam

Sed P. Palao non obstare.

Reu. Magistri Stephani Vsusmaris. die 17. Ianuarij. An. 1555. Sed Patri Castro Palao videtur Tomo 4. Tract. 23. Disput. vnica. Puncto 14. n. 24. non obstare quominùs validæ sint Confessiones dictorum Patrum virtute Cruciatæ aut priuilegij alterius factæ, quia in dicto Breui illud non reuocatur: quin immò excipiuntur licentiæ manu Papæ, aut de consensu Cardinalis Protectoris, vel Vice protectoris signatæ. Et hunc explicationis modum amplectitur Pater à S. Raymundo

Cuius in verosimilis explicatio.

suprà n. 50. Sed videtur ille prorsus inuerosimilis, quia licet in dicto Breui non reuocentur priuilegia Bullæ, & alia; conceditur tamen dictis Superioribus facultas reuocandi quascumque licentias vndecumque emanaturas: quæ vniuersitas omnes comprehendit, & ita etiam illas, de quibus agimus, vnde supra ipsas etiam potest cadere prohibitio, dum Religiosus ab audiendis Confessionibus generaliter remouetur. Et ita generatim

Ioannes à Cruce.

id asserit Ioannes à Cruce; licet addat priuationem debere esse iuridicam in conuictum, quia pœna grauis est, & ita habet vsus Religionum benè & suauiter omnia disponentium. Quod laudat Thomas Hurtadus suprà n. 2156. addens in

Præceptum de non admittenda approbatione non obligare est qui asserat.

sequenti, quod si Prælatus sub præcepto formali præcipiat vt non admittat licentiam audiendi Confessiones, subditus illo non tenebitur, nisi iuridicè fuerit declaratus inhabilis: quia sicut suspendi nequit, nisi post sententiam iuridicam, ita neque habilitas electionis ab Episcopo faciendæ in ordine ad electionem.

304

*Dico Primò. Inter adductas sententias

Assertio 1. Sententias fauentes Prælatis esse præferendas.

illæ, quæ fauent subiectioni Religiosorum erga suos Prælatos omninò præferendæ sunt. Id probo: Quia res est grauissima, & ita in ea magis necessaria Prælatorum directio, vnde iuxta illam procedendum. Quòd si directio sequenda, quantò magis præceptum? Qui discursus est euidens, & ideò existimandum eam esse Pontificum mentem volentium in Religionibus subiectionem subditorum, in rebus quidem omnibus, sed in gra| p. 282nioribusgrauioribus præsertim obseruari. Quibus addendum in vsu prohibito magnum posse non semel reperiri periculum, cùm prohibitio supponat hominem minùs ad tantum negotium idoneum, cùm tamen in deferendo prohibitioni periculum sit nullum. Quæ enim vrgens esse necessitas possit prohibito confitendi? Nisi fortè talis sit, quæ impeditis aliàs præbeat facultatem, cuius iam alia erit ratio.

305

*Dico Secundò. Confessionis nullitas non

2. Vtcumque Prælatus prohibitionem, serio tamen significet satis est.

ex eo est deducenda quòd præceptum sub mortali obligat, vt videntur velle aliqui, sed quomodocumq́ue Prælatus significet se suspendere approbationem, id est satis. Cuius ratio est aperta, quia præceptum ex se non inducit nullitatem, vnde stare illud cum valore actus potest, vt n. 298. dicebamus. Si ergo aliquando nullitatem inducere dicendum sit, eatenus id accidet, quatenus est voluntatis Prælati manifestatiuum in ijs, in quibus valor actus ab ea pendet, quia modus ille declarandi ipsam videtur efficacior. Cùm ergo voluntas talis alijs modis possit declarari, non est cur ad præceptum sub mortali obligans debeat recursus haberi. Quemadmodùm si Prælatus subdito dicat ne à sæculari rem aliquam considerabilis valoris accipiat, sic enim se velle, peccabit grauiter subditus, & acceptionem reddet nullam, etiamsi Prælatus sub mortali non præceperit, quia declarata sua voluntate, contra illam ire graue peccatum est, & in materia dicta actus nullus, ad cuius valorem voluntas & licentia erat Prælati necessaria.

306

*Dico Tertiò. Ad prohibendum subdito

3. Nec est iuridica sententia necessaria.

audiendarum Confessionum vsum non est sententia iuridica necessaria, cùm sufficiat caussam prohibitioni sufficientem extare, eamque esse Prælato perspectam. Probatur, quia contrarium sine sufficienti fundamento affirmatur. Et quidem si aliquòd esset, illud certè, quod n. 303. duo ibi Auctores citati proponunt, de grauitate pœnæ, ac bono ac suaui Religionum vsu: quod tamen nihil euincit; quia in primis id verum habere posset quando suspensio esset totalis, non verò si ad tempus propter congruas rationes. Deinde etiamsi totalis sit, propter earum Religiosum vsum bene ac suauiter omnia disponentium, id quidem in eo fundabitur, quòd subditorum bono sit nomini consulendum: Atqui iuridicus processus magis est incommodus in ordine ad dictum finem, cùm plus habeat notorietatis, vt est manifestum: quod vitatur cùm ex æquo & bono proceditur, & subdito conuicto, etiamsi non Confesso, suspensio intimatur: qua posita, dum Confessiones non audit, si aliqui id aduertant, potest caussas sibi benè visas, abstractionibus mentalibus vtens prætexere, quod sibi iuridicè notato non liceret.

307

*Præterea, ratio fundamentalis est, quia

Ratio fundamentalis.

in ijs, quæ pendent à voluntate Prælati non est necessarium processum formare, nisi pro illis, ad quæ per speciales leges forsan obligatur: vnde mutare loco subditos potest, licentias dare, & adimere, & sic alia: Atqui pro Confessarijs amouendis nulla est ratio specialis, quæ oppositum euincat: ergo idem circa illud debet ferri iudicium. Maior est comperta, & Minor ostenditur, quia nullibi limitatio talis apparet, quam aut lex Canonica, aut consuetudo legitimè præscripta videantur induxisse. Et quidem si negotij grauitas deberet attendi ad omnia, quæ grauem materiam concernunt, deberet formari processus, quod constat esse comentum: Ratione autem specialis materiæ nihil est quod vrgeat: ergo de illa vt de alijs iudicandum est, neque onus Prælatis imponendum, quos Sedes Apostolica in sui muneris administratione minùs esse deciderat impeditos. Et ita cùm Ius Canonicum statuat formam in iudicialibus caussis seruandam, circa Religiosos modo rationem apposuit, quæ habetur in Cap. Qualiter & quando, de iudicijs, quia eorum gubernandi modus debet esse expeditior, & paucis absolui quæstio criminosa.

308

*Dico Quartò. Priuilegio PP. Prædica

4 Priuilegis PP. Prædicatorum vti possunt Religiones communicationem eorum habentes.

torum vti possunt Religiones aliæ habentes gratiam communicationis. Sic obseruant Lezana, & Ioannes de la Cruz citati, & alij, quod generaliter loquendo videtur difficultate carere. Quoad Bullam autem, & priuilegia similia idem esse, iam significauimus n. 303. non admissa explicatione P. Palai, cui nihil adstipulatur id, quod in eodem priuilegio dicitur de licentijs manu Papæ, aut de consensu Cardinalis Protectoris, seu Viceprotectoris signatis: quia in primis de Bulla Cruciatæ aut Iubileo id dici nequit. Prætereà ibi est sermo de licentijs peculiaribus ad Religiosos eiusdem Ordinis spectantibus, ideò enim de Cardinali Protectore & Viceprotectore inducta mentio, vnde nequit ad licentias extendi generales. Item, verba illa, licentias vndecumque emanaturas satis indicant generalitatem concessionis. Quòd si illa in concessione hac propter apparentem rationem restringitur; & in alia propter similem, quæ confingi facilè possunt, vix erit momenti alicuius gratia prædicta, & præsertim in Regnis Coronæ Hispanicæ, in quibus Bulla Cruciatæ publicatur. Quomodo autem apud Religionem dictam vsus habeat, & etiam alias communicatione gaudentes, earum alumni viderint, dum ego de propria pertracto.

309

*Dico Quinto. Societas nostra vti potest

5. Id de Societate specialiter statuitur in qua sunt alia.

Indulto præfato ob amplissimam communicationem, quæ illi est à Pontificibus attributa, vt videri potest in Compendio Priuilegiorum. verb. Communicatio Gratiarum. §. 2. Quia verò in Compendio dicto non extat Indulti huiusmodi mentio, dubitare quis poterit an liceat illius vsus, quia illorum tantùm vsus licet, quæ fuerint à Generali communicata, ex concessione Gregorij XIII. de qua verb. eodem §. 5. Ad quod dici potest inprimis id non obstare communicationi, sed vsui. Deinde, vt singulares personæ vti huiusmodi Indultis nequeant cautum est, vt constat ex verb. Indulta, vbi sic habetur: Non licet Nostris vti Indultis Pontificum, aut ea postulare, aut obtenta retinere, absque facultate Superiorum Societatis, iuxta ea, quæ ha

Compendium Priuilegiorum.

bentur verb. Absolutio §. 9. & v. Priuilegia §. 3. Similiter de Confeßionali impetrato vide supra v. Confeßionale, Sic ibi. Possunt etiam Superiores vsum quarumcumque facultatum à Pontificibus obtentarum prohibere, cùm viderint expedire, vt in Præfatione Compendij adnotatur. Non ergo necessarium visum est circa communicationem prædictæ gratiæ Societatem esse solicitam. Præterquàm quòd obedientia in Societate eam habet |

amplitudinem, quam vidimus. n. 265. & seqq. Vnde iubenti Superiori abstractionem ab audiendis Confessionibus omninò parendum, quia in eo nulla est ratio repugnandi, cùm peccatum non sit, immò dispositio in ratione prudenti fundata, qualis supponitur esse posse quandopriuilegiorum vsus prohibetur, Cùm expedire iudicauerint, quæ sunt Præfationis verba: vnde & cadere præceptum supra prohibitionem potest, quia quod ordinatione potest simplici statui, stante conuenientia potest sub mortali prohiberi, cùm de materiæ grauitate dubitari nequeat, sitque illud satis conforme Instituto Societatis. Immò & in dubio debere sic prohibitum abstinere docet P. Suarez Tomo 4. de Religione Tractat. 10. Lib. 9. Cap. 2. num. 7.

310

*Neque hoc credo negabit P. Arriaga, qui Tomo 2. de Sacramentis Disput. 42. n. 10. affir

P. Arriaga qui videtur contrarius, verè non est talis.

mat posita approbatione Episcopi probabilius esse Religiosum licitè agere contra prohibitionem Prælati in casibus dictis Bullæ, Iubilei, & similium, quia non potest Prælatus prudenter contrarium tunc mandare, id enim esset auferre, seu limitare mihi auctoritatem à Pontifice concessam: vti non potest tunc mandare vni Religioso approbato ne audiat alterius Religiosi Confessionem vi Iubilei volentis ipsi confiteri. Pro quo adducit Dianam locis à nobis citatis. Non inquam negabit, si de Religiosis Societatis agatur, ob rationem dictam; quidquid de alijs sit. Et quidem §. eodem non id absolutè protulerat, sed particulam dubitationis indicem addiderat dicens: Respondeo secundò, fortasse nec tunc posse Su

Superior quando futurus imprudens.

periorem id prohibere &c. Et cùm alias quid in Societate peculiare circa obedientiam sit non ignoraret, non videtur de illa locutus. Posset quidem dici non prudenter facturum Superiorem, si in particulari approbationis vsum prohiberet eitempore Iubilei, aut virtute Cruciatæ, qui aliàs in eius vsu non esset impeditus, quia beneficio illi magno & vniuersali obicem ponere videretur. At generaliter vetare eum, qui ab huius Sacramenti administratione meretur arceri, nihil prudentiæ contrarium importat, cùm reuera in vsu tali tempore Iubilei, aut virtute Bullæ, plus aliquid talenti in Confessario requiratur, ob multa quæ in Concessionibus illis occurrunt; vnde ingentes Tractatus & libri de Iubileo & Bulla à magnis elucubrati Scriptoribus extant, & molis non pauci in dies maioris eduntur; vnde non meritò existimare quis posset expediens Confessarios aliquos, de quibus non adeò plena haberi satisfactio possit, à Confessionibus huiusmodi remoueri: in quo maior gratiarum dictarum æstimatio ostenditur, & Apostolicæ Sedi gratius præstatur obsequium, quæ, dum licentiam erga electionem Confessarij indulget, numerum quidem illorum adauget, sed eorum stringit qualitates. Ex quo apparet vim non habere inconueniens illud, quod citatus Auctor adducit, aut simile illud, quod subdit in positionis suæ confirmationem, dum ait non posse

Potest mandare approbato ne audiat Religiosi alterius Confessionem.

Superiorem mandare vni Religioso approbato ne tunc audiat alterius Religiosi Confessionem: mandare enim potest iuxta dicta, si generaliter sit ab audiendis Confessionibus prohibitus, aut si minùs aptus ad vsum pro eo tempore specialem habeatur. Quod quidem sicut probabile existimauit dictus Pater respectu Confessionum laicorum, ita & debet respectu Religiosorum iudicare, quia eadem est ratio.

Loading...

back | | continue